Spanje volgens Anne van Dos Cortados

En zo rijd je de Spaanse Pyreneeen uit en bevind je je een paar uur later zomaar in de regio La Rioja.
Bij de hoofdstad Logrono konden we ons helemaal niets voorstellen.
Ha!!! Foutje...
Wát een stad. Groot, groen en met een oud centrum om je vingers bij af te likken. Een overnachting was dus snel geregeld en de man van de receptie bezwoer ons om toch maar vooral maar naar de 'Calle Laurel' te gaan.
Gehoorzaam als we zijn volgden we zijn instructies op en kwamen terecht in een wijkje waar ieder barretje z'n eigen specialiteit had.
Wij waren niet meer weg te slaan bij het kneuterige etablissement waar ze uitsluitend pintxos met champignons met knoflookolie, zeezout en gamba's verkochten en het werd laat die avond.De volgende dag kregen we alle tijd om de uitgestrekte wijngaarden van La Rioja en de beeldschone rivier de Ebro te bewonderen en ik moet je bekennen... als het weer hier altijd goed zou zijn, zouden we hier heel goed kunnen aarden. 
Drie keer pakten we er ter oriëntatie een landkaart bij en drie keer stopte er iemand om te vragen of ze ons ergens mee van dienst zouden kunnen zijn. Heerlijk.
Na uren dwalen en filmen werd het tijd om door te rijden en met frisse tegenzin verlieten we dit stukje van Spanje waar we eigenlijk nog wel dagen hadden willen blijven.
Terug naar de kust. Terug naar de stad Bilbao in Baskenland waar we naartoe wilden vanwege het beroemde Güggenheimmuseum.
De stad laat zich niet zomaar vangen en we hadden even tijd nodig om ons te oriënteren maar het was de omweg meer dan waard.
Over het museum valt veel te vertellen maar daar is dit blog niet voor. (Hiervoor maken we korte filmpjes die jullie later te zien krijgen.)
Wel zijn we er dusdanig lang blijven hangen dat het alweer tijd werd voor een hapje en een drankje en het oude centrum was al snel gevonden.
Ook hier was het weer pintxos eten wat de klok slaat en daar moesten we nog maar even van profiteren. 
Bizar hoe snel je een neus ontwikkelt voor de leukste tentjes en ook dit keer was het weer raak. Bingo.
We vroegen de hippe barman een drankje voor ons in te doen en zelf een paar pintxos voor ons uit te zoeken en dat gaan we voortaan vaker doen. Een voltreffer.
Laat de barman maar voor je kiezen. Altijd raak.
Twee enorme glazen Gin-tonic (hoe verzint ie het) en een ferm bord met fraaie hapjes kregen we voorgeschoteld en inmiddels vinden we dat het leven in het noorden wel érg de moeite waard is.
En nu?
Slapen dan maar. Morgen rijden we door naar Cantabrië.
Ruige kusten, vissersdorpjes en de Picos de Europa. We laten ons wederom verrassen.

Waar te beginnen? Vier dagen onderweg en het is enorm.
Na de eerste dagen in Baskenland en Navarra reden we door naar Aragon en besloten daar een klein hotelletje te nemen voor twee dagen.
Nog even geen bezoekjes. Het is té overweldigend allemaal.
Aragon is groot en je moet keuzes maken. Wij besloten richting de Spaanse Pyreneeën te vertrekken en wat zijn we blij met deze keuze.
Dit stukje Spanje is helemaal nieuw voor ons en midden tussen de immense bergen voelen we ons net Heidi en Peter. Jodelahietieeeeeee.........

We rijden stapvoets door meutes zachtbruin gekleurde koeien en vriendelijke, mollige paarden en er is geen mens te zien. Niemand! En wij?
Wij hebben opeens geen haast meer. Het is stil, verlaten. De zon verwarmt het landschap en onze vermoeide lijven barmhartig.
Een lammergier, een hertje en overal groene landschappen, bergen, valleien en kleine kabbelende beekjes.

Ons hotelletje ligt afgelegen, het internet is een gruwel maar wat kan ons het schelen. De eigenaresse kookt een heerlijke maaltijd voor ons en blijkt vier talen te spreken. Er lopen twee Engelse vogelaars binnen die ons vriendelijk begroeten en heel langzaam beginnen we het te voelen. We zijn er weer.
Doodmoe van alle indrukken duiken we er vanavond maar eens vroeg in. Het kleine twee-persoonsbed heeft nog ouderwetse springveren en is 1.80 meter lang maar toch sliepen we gisteren als een oordeel dus dat zal vannacht ook best weer lukken.We barsten van het foto- en filmmateriaal maar het ontbreekt ons aan tijd en middelen om er al iets mee te kunnen doen maar wat in het vat zit verzuurt niet hoor.

Spaanse pyreneeen

Morgen rijden we naar Rioja en proberen dan ergens de tijd te vinden om iets in elkaar te fröbelen maar het kan ook best zijn dat we er geen tijd voor vrij willen maken.
De wijnroutes, de Ebro en de beroemde bodega's gaan voor.
Ja hoor. We leren het al en zouden best aan dit leventje kunnen wennen.
Nou, oké dan. Nog éen glas van die voortreffelijke wijn, nog een kort praatje met onze blozende gastvrouwe achter de bar en dan naar bed.... denk ik. 

Over een week vertrekken we voor onze rondreis: 'In 80 dagen dwars door Spanje' en aangezien ik nogal van de restverwerking ben keek ik eens rond in mijn keukentje en inspecteerde de koelkast.
Het resultaat was nou niet echt spectaculair te noemen want onze koelkast is eigenlijk altijd leeg. Ik koop in per dag en doe niet aan voorraden aanleggen.
Wel had ik nog een paar knoflookbollen liggen dus keek ik eens op het internet voor het maken van een Spaanse knoflooksoep om alvast in de sfeer te komen.
'Neem 40 teentjes knoflook', las ik tot mijn schrik. Zoveel had ik er helemaal niet in huis maar mijn interesse was gewekt.
Met 40 teentjes knoflook achter de kiezen kan je je met goed fatsoen toch dagen lang nergens meer vertonen?, bedacht ik me maar het schijnt mee te vallen.
'Omdat deze in de bouillon worden meegekookt valt het erg mee voor latere conversaties', schreef gastkok Jozef.
Het recept ziet er verdraaid goed uit maar ik wacht er voor de zekerheid nog even mee tot dinsdag. We hebben nog twee feestjes in het verschiet dit weekend en ik waag het er toch maar maar niet op.

Hier het recept voor de dapperen onder ons.
Spaanse knoflooksoep