Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Goed. Ik mag rustig zeggen dat ik me heb ingelezen maar de regio Castilië y Leon begrijp je pas als je het doorkruist.
Golvend landschap, eindeloze graanvelden, burchten, kerken en kloosters en vreemd ook....er zijn hier heel veel ooievaars.
Op de stad Segovia raakten we niet uitgekeken en konden maar met moeite afscheid nemen.
De ommuurde binnenstad van Ávila bleek ook een pareltje en daar vonden we een echt palacio om in te slapen. Ja hoor, soms mag dat.
Die avond zaten we uitgeput op een terrasje en toen de ober ons vroeg wat we wilden eten, zeiden we: Tapas van deze regio por favor, en doet u maar van alles wat.

Enfin, daar kwamen ze op tafel... de raarste worstjes in alle soorten en maten en druipend van het vet. Stukjes ossenstaart uit de oven en iets wat ik uitsluitend maar kan omschrijven als lichtrose stukjes drillerig vlees met kraakbeen. Veel kraakbeen. Ik heb hem niet durven vragen wat het was maar we hebben alles met smaak opgegeten.
Deze dagen hakken er enorm in en het is voor beiden jaren geleden dat we zo goed hebben geslapen.

Inmiddels zijn we in de stad Madrid en hebben ons kantoortje weer opgezet in de kleine slaapkamer want ook het werk gaat gewoon door.
Hier gaan we even lummelen en op ons gemakje filmen. Morgen blijven we hier ook.
Zo, en dan nu de vrolijkste stad van Spanje in (vinden wij) en met een béetje geluk bedwingen we ons en kruipen eens bijtijds ons mandje in.

Onder de links vind je informatie over de regio en steden.

 

Kijk, daar zijn er een paar!!!!! Kijk dan toch, daar lopen ze.....De Pelgrims!
Lopend, op de fiets of zelfs met bepakte ezeltjes aan de hand banen ze zich zwoegend een weg naar het bedevaartsoord Santiago de Compostella in Galicië.
De Jacobsroute loopt dwars door de noordelijke regio's van Spanje en we herkennen deze route aan de Jakobsschelp.
Inmiddels letten we er op en komen de bedevaartgangers opeens overal tegen. We groeten ze vriendelijk en zijn ondertussen best wel onder de indruk van deze ploeteraars die vaak weken of soms zelfs wel maanden onderweg zijn.Je moet het maar willen, kunnen of durven.

Alexander en ik zijn het er over eens. Als we het ooit eens in ons botte hoofd halen om zelf de Camino te gaan lopen doen we dat apart van elkaar.'
Als ik dan toch helemaal tot de bodem ga, kan ik me niet voorstellen de moeheid, de pijn, tranen, twijfels en ander lichamelijke en geestelijke ongemakken van een ander er ook nog eens bij te moeten verdragen', zegt hij. Ik ben het roerend met hem eens.Het lijden en de meditatieve staat waarin een bedevaartganger zich na de zoveelste kilometer soms opeens in bevind, onderga je het best in je eentje.
We draaien ons nog eens om en kijken ze na.
Koffie?

In de stromende regen reden we Cantabrië binnen en hebben er uren rondgedwaald, op zoek naar een plekje om te kunnen fotograferen of filmen maar zonder succes.
In Santander, de hoofdstad van Cantabrië bleek geen van de twaalf prachtige stranden zichtbaar. Regen, mist en 13 graden. Treurnis.
Bij navraag hoorden we dat het nog wel even zo zou blijven in het noorden en ze wierpen ons meelevende blikken toe. 'Sorry! Het kan hier soms erg spoken.'
Koud en verkleumd zochten we een koffietentje op en bespraken onze situatie. Wat te doen?
We zijn helemaal niet bang voor een flinke bui maar als er de komende dagen nu niets te fotograferen en filmen valt. Wat dan? Wat is wijsheid?
Drie cortados verder wisten we het antwoord. We vertrekken en gaan over op plan B. Galicië en Asturias moeten helaas maar even wachten.

We stoven de auto in, mikten de doorweekte paraplu en jassen in de achterbak en lieten mist en regen achter ons.
Binnen drie uur veranderde de temperatuur van 13 naar 28 graden en daar zitten we dan, in Valladolid op de hoogvlakte van Castilië y Leon. 
Het zonnetje is er weer. We gaan zo een hapje eten en ons voorbereiden op de komende week.
Segovia, Avilla en een stukje kastelenroute staan in de planning dus dat houdt ons wel weer even bezig.
Gezellig is het hier. Vanaf ons balkonnetje in het piepkleine pension kijk ik uit over een pleintje en ik geloof dat ik gamba's ruik.