Spanje volgens Anne van Dos Cortados

De Dutch Diva's zijn een groep ondernemende Nederlandse vrouwen die elkaar van tijd tot tijd ergens treffen. Ook dit mooie ploegje ken ik van Facebook en de uitnodiging kwam van Patricia van der Zee.

'Vandaag ontmoeten we elkaar op het stand van Torre Del Mar en de mannen komen dit keer ook mee', schreef ze. 'Anders vereenzamen ze maar'.
De strandtent was bijzonder goed gekozen en die middag hadden we heel wat handen te schudden van bekenden en onbekenden.

Hondenfokkers, makelaars, kappers... Het zat er allemaal gezellig bij elkaar en heel onverwacht werden we uitgenodigd om die avond met een klein groepje mee te gaan voor een paar tapas in wat het best bewaarde geheim van het stadje bleek te zijn.

Wij waren er zo aan voorbij gelopen. Niets deed vermoeden dat hier weleens een restaurantje zou kunnen zitten.
Er zaten wel ergens een paar mensen aan een tafeltje, halverwege een brede trap maar dat was het.
Er kwam een kleine Spanjaard op ons af en begroette onze gastvrouwe. Er werd wat gesmoesd en opeens werd er een tafel maar buiten gedragen en er volgden zeven stoelen.

Voor we het wisten stonden er drankjes voor onze neus en werden er tapas besteld.
Wij begrepen niet eens waar ze vandaan kwamen. Eenvoudig, onberispelijk opgediend en van grote klasse. De rekening bedroeg tachtig euro voor zeven man en we hadden nu niet bepaald kraanwater gedronken.
'Beloof me dat je dit aan niemand verteld. Beloof me dat je hiervan geen foto's plaatst op je blog. Dit is ons geheimpje en we willen het graag zo houden'.
Met de hand op ons hart beloofden we geheimhouding maar we nemen onze vrienden die binnenkort een weekje komen logeren hier wel mee naartoe.

We hadden ze al eerder ontmoet en bij deze gelegenheid werden we door Judith en Gerrit (Welke Spanjaard heet er nu Gerrit?) uitgenodigd voor een strandfeestje.
We spraken af bij hun bed and breakfast 'Hacienda Guaro Viejo' en deze was wel heel erg makkelijk te vinden.
Rijdend door het bloedmooie landschap zagen we een klein wit gehuchtje aan een berg geplakt alleen het was geen gehuchtje. Het was hun B&B. Gewoon een heel appartementen-complex. Briljant.
Alle appartementen waren bezet en overal waar we keken waren kinderen. In de speeltuin, in het zwembad, op de trampoline....Judith en Gerrit hebben zelf ook drie koters rondlopen dus ze weten er wel raad mee.

 
Samen met een paar andere gasten reden we in konvooi richting strand en kwamen uit in Marbella. Verrassing!!!!!

We werden opgewacht door hun Spaanse en Argentijnse vrienden die de barbecue voor hun rekening zouden nemen en daar begon het spektakel.

Minstens twintig complete families zetten tafels en stoelen aan elkaar en de barbecue bleek een stalen container.
De mannen ontfermden zich over het vlees. Dat spreekt voor zich. En als ik zeg vlees, bedoel ik niet een leuk, vooraf gesneden en verpakt vlees-pakketje van de supermarkt.

Enfin, de foto's zeggen meer dan woorden. Dit is niet uit te leggen.
De vrouwen mixten liters 'tinto de verano', sneden tientallen stokbroden in stukken en mikten behendig noten, bonen, sauzen en rauwe groenten in bakjes, ondertussen de kids in de gaten houdend.



Overal op het strand werd er gegeten en gelachen. Fakkels werden ontstoken, sardientjes aan lange stokken geregen en je gelooft het nooit.... er kwam een band spelen.

Passie, dans, muziek, puur plezier.... Mensen liepen bij elkaar aan en maakten een praatje, klopten elkaar tussen de schouderbladen en midden tussen het feestgedruis stond Alexander, geanimeerd 'poekelend' met een paar Argentijnen. Hij glom van plezier. ZIJN Spanje...

Judith en Gerrit..... Wat kan ik zeggen? Zonder jullie hadden we zoiets nooit te zien gekregen.
Gracias, gracias, gracias y un beso fuerte.....

'Kan je een beetje berg rijden Alexander? Anders stappen jullie maar over in mijn auto hoor'.
Lidy en haar man Marcel hadden ons uitgenodigd voor een drankje bij hun thuis, hoog in de Andalusische  heuvels en bij het horen van die woorden glommen zijn ogen al van plezier. Ha. Avontuur!
En dat was het.

Met samengeperste billen en duizelig van de zenuwen (ik) en ontspannen neuriënd (de grijze geitenbreier) klommen we tergend langzaam het pad op dat op sommige plekken maar liefst 18% stijl was.
Het huis met riant zwembad en een terras waar je rolschaatswedstrijden kan houden bleek een plaatje maar de grootste beloning was toch wel het uitzicht.
Imposante, nóg hogere heuvels aan de ene kant en aan de andere zijde was daar de zee.

Drie knoeperds van honden hadden hier de tijd van hun leven en zittend in de schaduw kregen we veel te horen over het leven hier op de Spaanse 'campo'..
Chicos, het was geweldig leuk, leerzaam en doodeng (ik) en het verhaal van het paard en de Engelsman is zo onwaarschijnlijk grappig dat ik het hier niet zomaar even wil neerkrabbelen.
Daar maak ik een speciaal blogje voor.
Hasta luego!