Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Deze snikhete, laatste week hier in Andalusie gaat als in een droom voorbij.
We rommelen maar een beetje rond en dat bevalt ons uitstekend.
Bijna alle afspraken zijn afgezegd en dat is maar goed ook want ik ben er absoluut niet meer helemaal bij met m'n hoofd en slaap veel.
Alexander is de actiefste van ons twee en sleept me van tijd tot tijd ergens mee naartoe. Gisteren zijn we eindelijk Marbella eens gaan bekijken en ik vond het tot mijn grote verrassing een leuk plaatsje.'
De meisjes van Orange' nodigden ons uit om te gaan eten in het bekende restaurant Santa Fé en het werd een avond met een gouden randje.
We rijden een beetje rond in 'ons' dorpje Alhaurin el Grande en kijken met een half oog alvast naar leuke huisjes in de omgeving.
Dinsdagochtend vertrekken we en zullen donderdag weer terug zijn in Deventer.
Drie maanden Spanje. Drie maanden gevuld met veel plezier, nieuwe vriendschappen, uitbundig geluk, groot verdriet en diepe inzichten. Drie maanden om nooit meer te vergeten.

Het is fijn om even helemaal geen afspraken meer te hebben.
We hebben mede besloten om in Andalusie te blijven omdat vrienden van ons hier op het moment vertoeven vanwege een zakelijke aangelegenheid en wij wilden graag bij ze blijven.
Annemarie en Monique, de schatten, boden ons een kamer aan in hun Casa en we hebben het in dankbaarheid aangenomen.
Van tijd tot tijd komen de traantjes weer en dan is er niets fijner om gewoon lekker weg te kunnen kruipen.

Al vier jaar zijn we op zoek naar een huisje ergens in Spanje maar er was altijd twijfel bij mij maar na het overlijden van Max viel opeens het kwartje.
En het sloeg in als een bom.
Ik ben gewoon bang. WANT WAT ALS... is bijna mijn lijfspreuk en zo saboteerde ik vrolijk maar onbewust iedere geboekte vooruitgang die we maakten.
Vier dagen geleden wist ik het opeens. Zomaar. Glashelder!
Ik wil hier wonen. Ik wil hier echt wonen. Het kleine apartementje in Deventer houden we aan voor onszelf, het huis gaat in de verkoop en dan zien we verder.



We huren eerst maar eens iets eenvoudigs in Alhaurin el Grande, een heerlijk stadje onder de rook van Malaga.
Het is overigens niet het stadje wat de doorslag gaf. Het zijn de Nederlandse avonturiers, keiharde werkers en levensgenieters die we hier hebben leren kennen. Hun netwerk is enorm en iedereen helpt elkaar. Een vanzelfsprekendheid, vinden ze.
Wij worden aan iedereen voorgesteld, gek genoeg zijn het zijn altijd de juiste mensen op het juiste moment en het gaat heel erg snel.
Vanaf nu laat ik het niet meer over me heen komen maar ga ik actief aan de slag met wat er moet gebeuren om dit mogelijk te maken.
'Stay hungry, stay foolish.' Woorden van Steve Jobs. Ik denk dat dat mijn nieuwe lijfspreuk maar gaat worden.

Het waren intens verdrietige dagen.
We hebben afscheid genomen van Max en nu zal het grote verwerken kunnen beginnen.
Het was heerlijk te bemerken hoe de familie éen groot front vormde en we konden goed bij elkaar terecht om ons verdriet te delen.

Heel gelukkig zijn we ook met de hulptroepen die in Nederland klaar stonden om ons van en naar het vliegveld te rijden. Een slaapplek en een auto werden tot onze beschikking gesteld en het werd ons allemaal zo eenvoudig mogelijk gemaakt.
Erik, Mariel, Monique en Michel... Duizend maal dank.

Vannacht zijn we terug gekeerd naar onze berg. We laten het nu op ons inwerken en ondertussen pakken we onze karrenvracht met spullen weer in de auto. We blijven hier nog een beetje in de buurt hangen, denken we maar dat kan morgen misschien wel weer heel anders voelen.
Het komt nu maar even zoals het komt. Amigos.... Tot snel.