Het is fijn om even helemaal geen afspraken meer te hebben.
We hebben mede besloten om in Andalusie te blijven omdat vrienden van ons hier op het moment vertoeven vanwege een zakelijke aangelegenheid en wij wilden graag bij ze blijven.
Annemarie en Monique, de schatten, boden ons een kamer aan in hun Casa en we hebben het in dankbaarheid aangenomen.
Van tijd tot tijd komen de traantjes weer en dan is er niets fijner om gewoon lekker weg te kunnen kruipen.
Al vier jaar zijn we op zoek naar een huisje ergens in Spanje maar er was altijd twijfel bij mij maar na het overlijden van Max viel opeens het kwartje.
En het sloeg in als een bom.
Ik ben gewoon bang. WANT WAT ALS... is bijna mijn lijfspreuk en zo saboteerde ik vrolijk maar onbewust iedere geboekte vooruitgang die we maakten.
Vier dagen geleden wist ik het opeens. Zomaar. Glashelder!
Ik wil hier wonen. Ik wil hier echt wonen. Het kleine apartementje in Deventer houden we aan voor onszelf, het huis gaat in de verkoop en dan zien we verder.
We huren eerst maar eens iets eenvoudigs in Alhaurin el Grande, een heerlijk stadje onder de rook van Malaga.
Het is overigens niet het stadje wat de doorslag gaf. Het zijn de Nederlandse avonturiers, keiharde werkers en levensgenieters die we hier hebben leren kennen. Hun netwerk is enorm en iedereen helpt elkaar. Een vanzelfsprekendheid, vinden ze.
Wij worden aan iedereen voorgesteld, gek genoeg zijn het zijn altijd de juiste mensen op het juiste moment en het gaat heel erg snel.
Vanaf nu laat ik het niet meer over me heen komen maar ga ik actief aan de slag met wat er moet gebeuren om dit mogelijk te maken.
'Stay hungry, stay foolish.' Woorden van Steve Jobs. Ik denk dat dat mijn nieuwe lijfspreuk maar gaat worden.
