Op mijn verjaardag nemen de jongens van Spaans Verlangen me mee naar het strand om sardientjes te gaan eten en aangezien we gewoon nooit uitgepraat raken, kwekken we later die nacht gewoon lekker door op ons terras. Tegen een uur of vijf komt Alexander terug van zijn DJ klus bij de Baños del Carmen en schenkt zichzelf ook maar eens een borrel in.
Tegen een uur of zes gaan de jongens terug naar huis. Missie geslaagd.
Volgens mij zijn we er. We zijn geestelijk geland. Nu, bijna vier maanden later beginnen we een beetje te begrijpen dat dit ons nieuwe land is.
Alles gaat zoveel trager en het kan me helemaal niets schelen. Vertikt het internet het weer eens? Tsssss... dan ga ik toch zwemmen. Ben ik weer vergeten dat mijn favoriete winkeltje sluit tijdens de siesta?..... Ach, dan probeer ik het later toch gewoon nog een keer.
Hoe harder Alexander werkt, des te luier word ik. Het bevalt me en voel me er helemaal niet schuldig om.
Lange nachten maar toch bijtijds op. Gewoon, omdat het zo lekker is om wakker te zijn. Het gaat allemaal zo eenvoudig hier.
Alle aandacht gaat momenteel naar de muziek. Alexander komt tijd tekort en het begint er veelbelovend uit te zien. Het geeft mij mooi de tijd om te freubelen en de zaken die al lopen netjes te onderhouden en langzaam uit te breiden.
Ook zijn we eindelijk zover dat we onze lessen Spaans bij vriendin Astrid uit Malaga weer hebben hervat. Ons leven ver-Spaanst.
Nederlandse bedrijfjes worden omgezet naar Spaanse, een beschuitje met hagelslag wordt verruild voor een tostada met tomaat, de tv maakt plaats voor een goed boek en eten doen we niet eerder meer dan een uur of tien. Natuurlijk heeft dat laatste alles te maken met de aanhoudende, Andalusische hitte. Gelukkig houden we wel van een zonnetje.
