Wonen in Spanje

Voor mij heeft ‚‘la bella Italia’ alles. Fijne mensen, heerlijk eten, een natuur om van te kwijlen, lange stranden, verstilde dorpjes en landerijen en er is n√≤g iets wat ik nauwelijks benoemen kan. Een bepaalde sfeer en grandeur die ik in andere landen niet ben tegengekomen.
A was tijdens zijn vakanties voornamelijk in Frankrijk te vinden. Met vrouw en kinderen struinde hij alle campings en natuurgebieden af. Zijn ouders hadden een huis in de Ardèche waar zijn gezin ook zeer regelmatig vertoefde. Toch zou hij er niet willen wonen, bleek al snel. En Italië?
We speurden het hele internet af en kwamen tot de conclusie dat de winters er toch ook wel erg lang en koud kunnen zijn. Onder Rome zou het beter en warmer worden maar dat stuk van Italië had nou nèt niet onze interesse.
Omdat ik acht jaar lang op een luxe passagiersschip heb gewerkt en wij daar altijd de maand december vrij kregen was het in die tijd nooit een optie om in Europa op vakantie te gaan. Te koud. Nee, zon moest ik hebben dus in die jaren ging ik op reis naar Thailand, Indonesië, Amerika, Cuba, Barbados, Cura√ßao, Aruba, de Dominicaanse Republiek en nog veel meer van die heerlijke exotische bestemmingen waar je na elf maanden intensief werken echt eens lekker kon bijkomen. Ik heb ervan genoten maar het is niets voor A.
Eilanden zijn sowieso al helemaal zijn ding niet (zo benauwend en help, je kan er niet zomaar af) en bovendien wilde hij vanwege zijn drie relatief jonge kinderen niet te ver weg wonen. Het liefst zou hij per auto in één, hooguit twee dagen terug in Nederland willen zijn, mocht er zich iets voordoen.
Zo, dat was de stand van zaken dus. Geen Frankrijk of Italië en toch maar een beetje in de ‚‘buurt’. Wel veel zon alstublieft.
Voor de zoveelste keer pakten we de kaart van Europa erbij en toen sprak A:
‚“Zou Spanje iets kunnen zijn voor ons?"