Het waren intens verdrietige dagen.
We hebben afscheid genomen van Max en nu zal het grote verwerken kunnen beginnen.
Het was heerlijk te bemerken hoe de familie éen groot front vormde en we konden goed bij elkaar terecht om ons verdriet te delen.
Heel gelukkig zijn we ook met de hulptroepen die in Nederland klaar stonden om ons van en naar het vliegveld te rijden. Een slaapplek en een auto werden tot onze beschikking gesteld en het werd ons allemaal zo eenvoudig mogelijk gemaakt.
Erik, Mariel, Monique en Michel... Duizend maal dank.
Vannacht zijn we terug gekeerd naar onze berg. We laten het nu op ons inwerken en ondertussen pakken we onze karrenvracht met spullen weer in de auto. We blijven hier nog een beetje in de buurt hangen, denken we maar dat kan morgen misschien wel weer heel anders voelen.
Het komt nu maar even zoals het komt. Amigos.... Tot snel.