Anne schrijft om begrijpelijke redenen op dit moment even geen blogs. We doen deze dagen alleen wat op het moment goed voelt en de rest moet maar even wachten. Eerdaags vliegen we op en neer naar Nederland voor de uitvaart en zullen daarna kijken op welke manier we onze reis gaan vervolgen.
We zijn echter zó onder indruk van de bijzondere gebeurtenis van vannacht dat we jullie deze niet willen onthouden. Vandaar dat ik de digitale pen heb opgepakt...
Gisteravond laat kwamen we terug van een flamenco-avond in Sayalonga, het dorpje waar we nu verblijven. Onze casita ligt zo'n 700 meter buiten het dorp op het terrein van een Deen, genaamd Claus, die al jaren met zijn vrouw en kinderen in Spanje woont. Hij handelt in Volvo's, BMW's en andere duurdere auto's en op het kleine stukje bestrating voor zijn huis staan er altijd wel een paar.
Bij terugkomst in onze casita besloten we nog een laatste drankje te nemen op het terras om te genieten van de relatieve koelte van de nacht. Overdag is het hier nu tegen de 40 graden en dan is het heerlijk als het 's nachts 'afkoelt' tot zo'n 30 graden. Terwijl we naar de nachtelijke sterrenhemel tuurden om nog een paar vallende sterren te zien die deze dagen veelvuldig voorkomen, hoorden we een vreemd geluid van het erf van Claus komen. Het leek op het geluid van paardenhoeven maar die gedachte lieten we al snel varen omdat het duidelijk vanachter de geparkeerde auto's vandaan kwam. Het was ondenkbaar dat zich daar een paard zou bevinden...
Enige tijd later klonk hetzelfde geluid opnieuw maar deze keer verplaatste het zich alsof er een groot zwaar object sloffend en klepperend van links naar rechts achter de villa van Claus bewoog. Aan de andere kant van het huis werd het geluid luider. Het kwam onze richting op en vervolgens hoorden we het vóór het huis langs gaan. Maar hoe we ook trachtten de duisternis te doorboren, onze ogen vonden niets dat dit vreemde geluid kon verklaren. Nu was mijn nieuwsgierigheid echt gewekt. Sterker nog; met zulke bizarre verschijnselen in het donker van de nacht zou slapen heel lastig gaan worden. Dit moest verklaard worden!
Eén van de raampjes van ons huisje kijkt uit over het deel van de oprit en het erf dat verlicht wordt door een lantaarn. Ik nam achter dit raam plaats met het voornemen er niet meer vandaan te komen voordat de bron van het geluid bekend was en ik een goede nachtrust voor Anne en mijzelf kon garanderen.
Lang hoefde ik niet te wachten... Opeens stapte er een grote witte hengst tussen de auto's vandaan in het licht van de lantaarn.
Anne, die vroeger intensief heeft paardgereden, bedacht zich geen moment en liep direct op het dier af om het gerust te stellen. 'Hij ademt heel onrustig, haal eens wat water voor hem!' was het eerste wat ze zei. Het was slecht met hem gesteld. Het was een schonkig dier maar oogde niet vermagerd. Terwijl hij een beetje water uit een pannetje dronk, bleef hij heen en weer zwaaien op zijn poten en moest steeds zijn evenwicht herstellen. Iets dat hem zichtbaar veel moeite kostte.
En daar sta je dan, midden in de nacht in de campo van Spanje met een doodziek paard! Wat een bijzondere gewaarwording...
Nog enige tijd liep de hengst wat verdwaasd rond, daarbij de buitenspiegel van één van Volvo's ontwrichtend. Uiteindelijk liep hij wankelend en zwalkend het erf af, stak het kleine bergweggetje over en liep in de richting van enkele naburige huisjes. Daar zakte het door zijn poten en viel op z'n zij tegen een muurtje aan. Ik hurkte bij zijn hoofd en probeerde hem gerust te stellen door tegen hem te praten en zijn hoofd en hals te strelen. Toen volgde een paar laatste paniekerige stuipen waarbij hij hard met zijn voorpoten tegen het muurtje sloeg en blies hij zijn laatste adem uit.
Het kabaal van zijn val en zijn laatste stuiptrekkingen had de Spaanse buurvrouw gewekt. Ze begon vanuit een kier van haar slaapkamerraam te roepen. Ze was duidelijk niet geamuseerd en al helemaal niet onder de indruk van mijn verklaring dat er zojuist een paard voor haar deur was overleden. Waarschijnlijk dacht ze dat dit een wel héél origineel excuus was van een dronkaard die haar nachtrust kwam verstoren. Toen het mij na enkele pogingen dan toch lukte om haar te overtuigen van de echtheid van het verhaal en in mijn Jip & Janneke Spaans vertelde dat het paard eerder op het erf van Claus rondliep, beperkte haar reactie zich toch een soort geklaag waaruit ik kon opmaken dat als het écht zo was, dat Claus dan maar moest zorgen dat het dier ook weggesleept werd. En terwijl het gemopper nog even doorpruttelde vanuit haar huisje, zaten wij samen in het donker naast het stille lichaam de witte hengst en waren blij dat we er voor hem konden zijn in zijn laatste momenten.
Vermoedelijk heeft de eigenaar van het paard gezien dat hij ernstig ziek of zelfs stervende was en heeft hij, om de kosten van een dierenarts en/of de kosten van het ruimen van het kadaver te voorkomen, het dier zijn stal uitgejaagd om het elders te laten sterven. Nu de crisis in Spanje steeds dieper op het leven van de Spanjaarden ingrijpt kunnen we verwachten dat dit soort dingen vaker zullen gebeuren. Een dierenleven is hier nu eenmaal veel minder waard dan bij ons en dan is de keuze snel gemaakt...
