Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Het is fijn om even helemaal geen afspraken meer te hebben.
We hebben mede besloten om in Andalusie te blijven omdat vrienden van ons hier op het moment vertoeven vanwege een zakelijke aangelegenheid en wij wilden graag bij ze blijven.
Annemarie en Monique, de schatten, boden ons een kamer aan in hun Casa en we hebben het in dankbaarheid aangenomen.
Van tijd tot tijd komen de traantjes weer en dan is er niets fijner om gewoon lekker weg te kunnen kruipen.

Al vier jaar zijn we op zoek naar een huisje ergens in Spanje maar er was altijd twijfel bij mij maar na het overlijden van Max viel opeens het kwartje.
En het sloeg in als een bom.
Ik ben gewoon bang. WANT WAT ALS... is bijna mijn lijfspreuk en zo saboteerde ik vrolijk maar onbewust iedere geboekte vooruitgang die we maakten.
Vier dagen geleden wist ik het opeens. Zomaar. Glashelder!
Ik wil hier wonen. Ik wil hier echt wonen. Het kleine apartementje in Deventer houden we aan voor onszelf, het huis gaat in de verkoop en dan zien we verder.



We huren eerst maar eens iets eenvoudigs in Alhaurin el Grande, een heerlijk stadje onder de rook van Malaga.
Het is overigens niet het stadje wat de doorslag gaf. Het zijn de Nederlandse avonturiers, keiharde werkers en levensgenieters die we hier hebben leren kennen. Hun netwerk is enorm en iedereen helpt elkaar. Een vanzelfsprekendheid, vinden ze.
Wij worden aan iedereen voorgesteld, gek genoeg zijn het zijn altijd de juiste mensen op het juiste moment en het gaat heel erg snel.
Vanaf nu laat ik het niet meer over me heen komen maar ga ik actief aan de slag met wat er moet gebeuren om dit mogelijk te maken.
'Stay hungry, stay foolish.' Woorden van Steve Jobs. Ik denk dat dat mijn nieuwe lijfspreuk maar gaat worden.

Naar Spanje?
Vier jaar geleden moest ik er nog niet aan denken. Je kon me bijna overal mee naartoe nemen maar Spanje? Nee hoor. Dat liet ik graag aan een ander over.
Ik associeerde het land met overvolle stranden, rood verbrande lijven, friet van Piet en meer van dat naars.
Het was Alexander die me overhaalde eens een kijkje te gaan nemen in Andalusië en pas na veel gemopper stemde ik uiteindelijk in.
Spanje. Bah. Kan nooit wat zijn.
Wat heb ik me ongelofelijk vergist want wat een schitterend, ruw en aards land bleek het te zijn.
Spanje is ECHT. Anders kan ik het niet omschrijven en inmiddels ben ik helemaal om en tot over m'n oren verliefd.
Jammer dat er nog zoveel mensen zijn die, net zoals ik toentertijd, denken dat het land niet meer te bieden heeft dan alleen maar stranden en massatoerisme.
Ik ben dolgelukkig dat ik inmiddels beter weet en ga er in de toekomst alles aan doen het bloedmooie Spanje weer op de

Eigenlijk waren we het er wel over eens. We hoeven niet pal aan de kust te wonen maar de zee mag ook niet te ver weg zijn. Niet zozeer voor ons hoor, alhoewel ik het strandleven wel waarderen kan. Nee, het is vooral voor onze toekomstige gasten prettig om alles in de buurt te hebben. De natuur, mooie steden, cultuur, lieflijke dorpjes, leuke restaurants en..... de zee, natuurlijk.
Alexander heeft een hekel aan een waaierige omgeving en dat contstante geruis, daar moet ie ook niets van hebben. Bovendien roest je auto daar zo snel, zegt ie!
Mij had het wel geleken. Zo'n idillisch huisje, vlak aan het water. Palmboompje erbij en dan maar eindeloos met je luchtbedje op het azuurblauwe water dobberen. Natuurlijk is er een strandbarretje in de buurt en de barman maakt er de fraaiste