Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Het is fijn om even helemaal geen afspraken meer te hebben.
We hebben mede besloten om in Andalusie te blijven omdat vrienden van ons hier op het moment vertoeven vanwege een zakelijke aangelegenheid en wij wilden graag bij ze blijven.
Annemarie en Monique, de schatten, boden ons een kamer aan in hun Casa en we hebben het in dankbaarheid aangenomen.
Van tijd tot tijd komen de traantjes weer en dan is er niets fijner om gewoon lekker weg te kunnen kruipen.

Al vier jaar zijn we op zoek naar een huisje ergens in Spanje maar er was altijd twijfel bij mij maar na het overlijden van Max viel opeens het kwartje.
En het sloeg in als een bom.
Ik ben gewoon bang. WANT WAT ALS... is bijna mijn lijfspreuk en zo saboteerde ik vrolijk maar onbewust iedere geboekte vooruitgang die we maakten.
Vier dagen geleden wist ik het opeens. Zomaar. Glashelder!
Ik wil hier wonen. Ik wil hier echt wonen. Het kleine apartementje in Deventer houden we aan voor onszelf, het huis gaat in de verkoop en dan zien we verder.



We huren eerst maar eens iets eenvoudigs in Alhaurin el Grande, een heerlijk stadje onder de rook van Malaga.
Het is overigens niet het stadje wat de doorslag gaf. Het zijn de Nederlandse avonturiers, keiharde werkers en levensgenieters die we hier hebben leren kennen. Hun netwerk is enorm en iedereen helpt elkaar. Een vanzelfsprekendheid, vinden ze.
Wij worden aan iedereen voorgesteld, gek genoeg zijn het zijn altijd de juiste mensen op het juiste moment en het gaat heel erg snel.
Vanaf nu laat ik het niet meer over me heen komen maar ga ik actief aan de slag met wat er moet gebeuren om dit mogelijk te maken.
'Stay hungry, stay foolish.' Woorden van Steve Jobs. Ik denk dat dat mijn nieuwe lijfspreuk maar gaat worden.

Ik hoor de muziek, spelend ter ere van het drie dagen durende zomerfeest in het dorp Sayalonga waar wij ons vakantiehuisje hebben hier, bovenop de berg nog.
Drie dagen lang onafgebroken feesten met als 'pièce de résistance' 's ochtends om acht uur, jawel je leest het goed, de finale met een flinke partij vuurwerk.
Alexander, die de energie van een middelgrote kerncentrale bezit, is vanzelfsprekend onze berg alweer afgelopen om mee te vieren. Ikzelf maak even pas op de plaats.
Het is smoorheet in Andalusië en nu pas, een half uur voor middernacht koelt het een beetje af. Een heerlijk moment om bij te komen en ik geniet, samen met de aanwezige muggen, van de reuring daar beneden en vraag me ondertussen in stilte af of de dorpelingen zullen blijven tot het grote vuurwerk. Hoe doen die Espanjolen dat toch? Kan iemand me dat vertellen? 

Intense dagen worden inmiddels afgewisseld met dagen van rust maar in het ritme komen doen we niet. Hoeft ook niet. Daarvoor zijn we niet hier.
Ondanks de hoge zonnefactor die ik dagelijks op m'n lijf smeer word ik zo bruin als een okkernoot. Veel gekker moet het niet worden want dat vind ik eigenlijk helemaal niet mooi. Een honingkleurige gloed is mijn ideaal maar helaas ben ik dat nobele stadium al ruim gepasseerd. Het is niet anders.
'Sunblocker kopen' zet ik op m'n lijstje.

Al vier jaar lang genieten we van dit zalige, vreemde en bizarre land. Het land waar niets is wat het lijkt en wat hebben we hier veel beleefd.
B&B eigenaren wilden we worden of nee, toch maar iets kleins voor onszelf. Andalusië zou het worden of nee, toch maar iets in de Valencia-regio. Een appartementje voor de verhuur erbij dan? En... is Extremadura niet toch ook heel bijzonder?

De, door mij, geheel ten onrechte, verguisde stad Malaga blijkt opeens bere-interessant. Gek. Vier jaar verder en met de situatie gelukkiger dan ooit. Net zoals met alles wat ons de laatste jaren is overkomen weten we: Het komt 'vanzelf' wel naar ons toe. Geluksvogels die we zijn.
'Bij twijfel niet inhalen', schreef Aart mij ooit eens. We hebben het in onze oren geknoopt maar twijfel is er inmiddels niet meer. Haast evenmin.
Que sera, sera.