Spanje volgens Anne van Dos Cortados

We vertrokken die 14e januari al vroeg, richting de koningsstad Granada.
We waren er al eerder geweest en hadden toentertijd bijna al onze tijd besteed aan het Alhambra dus nu werd het tijd voor een wat uitgebreidere tour door de stad zelf.
De besneeuwde toppen van de Sierra Nevada waren vanaf verre al zichtbaar. Gek hoor. Om het middaguur reeds in je t-shirtje in de zon lopen met zicht op de witte bergen. 
Geen wonder dat deze regio zo geliefd is bij wintersporters uit binnen- en buitenland. 

De kathedraal werd bekeken en we wandelden op ons dooie akkertje door het 'Albaicín', de oudste Arabische wijk van Granada.
Helemaal hebberig werden we van de winkeltjes waar ze onvoorstelbaar veel soorten thee, kruiden en specerijen verkochten. Iedere lampenwinkel moest bezocht worden en eigenlijk wilde ik het beroemde badhuis ook nog wel even zien maar dat werd een beetje veel en bovendien.... Het zonnetje scheen zo heerlijk en éen van de terrasjes knipoogde zó verlokkelijk dat we er maar plaats namen om er vervolgens veel te lang te blijven zitten.

Granada is gezellig en een beetje alternatief ook. 
We zagen ze bij bossen voorbij komen. Hippy-achtige jonge mensen met wollen mutsjes, fleurige kleding, gitaren en andere instrumenten bevolkten de straten en de sfeer was uiterst relaxed.
Echt op bijna iedere hoek roken we de geur van jointjes en raar maar waar... Ik heb nog nooit zoveel tatoeages en piercings op éen plek bij elkaar gezien. 
Bij ieder dranje wordt, zo hoorden wij, in alle barretjes een tapa geserveerd. Hoe meer drankjes je bestelt, des te uitgebreider de tapa wordt. Onnodig jullie te vertellen dat we er aardig ons best hebben gedaan.
Ook een theehuis moest nog even van binnen bekeken worden en toen werd het alweer tijd om terug naar de Casa te keren.
Granada is leuk. Echt leuk. De volgende keer gaan we nog eens terug voor wat meer culturele zaken maar we hebben toch alvast een leuke indruk gekregen.

En daar zit je dan op 12 januari, hartje winter, in het Andalusische zonnetje.
We nemen nog een stukje brood met Spaanse ham en kijken genietend uit over de sinaasappelgaard van de tuin.
'Er is al veel rijp,' zucht Michel. 'Ik weet nog niet zo goed wat ik er mee aan moet en ook ligt het grasveld bezaaid met pecannoten en die moeten hoognodig geraapt worden.'
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd.
Dit stadsmeisje koopt sinaasappels in de supermarkt dus dit was nieuw voor mij.
Gewapend met een paar manden en tassen liep ik de tuin in en plukte mijn eerste mandarijnen, grapefruits en bergen sinaasappels.

Dit kan ik dagenlang volhouden, dacht ik tevreden. De zon op m'n gezicht, verstand op nul en mijn handen, geurend naar citrusfruit. Heel therapeutisch allemaal.
De sinaasappelpers draaide overuren en het hele clubje werd vervolgens voorzien van een overdosis vitaminen.
Morgen weer. Wat een heerlijk karweitje.
Die avond liepen we het ons reeds bekende restaurantje 'Sardinas' binnen voor een tapa en een drankje.
We werden vriendelijk toegeknikt door een tiental mannetjes die een voetbalwedstrijd op het grote scherm bekeken en wij bleven maar bestellen.

Garnalen met room, knoflook en spinazie, kaasjes en serranoham, brood met aioli, een prachtig getrancheerde entrecote die smolt op je tong, gefrituurde plakjes aubergine met stroop... er kwam geen einde aan de overvloed.
'Vanavond maar eens bijtijds naar bed,' sprak ik tot grote verbazing van mijn tafelgenoten. 'Morgen moet er geplukt worden.'
O, joy. Ik heb een nieuwe hobby. Iedereen met sinaasappels op zijn land mag me met ingang van vandaag inhuren als sinaasappelplukmeisje.

De vlucht verliep voorspoedig en al voordat het middaguur was aangebroken zaten we op een terrasje in de zon.
Even een paar dagen er tussenuit en een handje helpen bij Michel en Monique die al enige tijd druk zijn met het seizoens-klaar maken van hun B&B. Dat was het plan.
Bij de Casa aangekomen bleek onze comfortabele kamer al klaar voor verblijf en het hele pand stond reeds in de verse verf.
Tientallen dozen stonden opgestapeld, wachtend op een plekje maar daar konden we nog niet zoveel mee want er moesten nog extra kasten bijkomen.
Een mens heeft heel wat spullen nodig om vijf gastenkamers en een eigen verblijf in te richten.

Flessen bubbels werden opengetrokken en we proostten om het hardst op een geweldig eerste bed and breakfast-seizoen met de nieuwbakken eigenaren.

Zo goed en kwaad als het ging, sleepten we, nadat we uitgeborreld waren wat heen en weer met de enorme hoeveelheden spullen, de mannen reden af en aan naar de stortplaats en zowaar... Aan het einde van de middag waren ze weer een stukje verder.
'Laten we een kleine siesta houden en dan lopen we tegen een uur of acht naar restaurant Santiago,' sprak Monique. 'Ik heb gereserveerd.'
We wisten dat het restaurant een goede naam had en Tim en Tony, de Engelse uitbaters, stelden ons niet teleur. Het was een feestje.
Veel te laat doken we die avond ons bedje in en sliepen als een os. Heerlijk. Nog vijf dagen te gaan.

Wie had dit ooit kunnen denken?

Nog geen half jaar geleden kwamen Monique en Michel een weekje naar Andalusie en logeerden bij ons in Sayalonga. Wij wisten van hun wens. Een leven in een zonniger klimaat en toeval bestaat niet. 
Wij hadden gehoord dat de Casa nieuwe uitbaters zocht dus gingen we met z'n viertjes even op bezoek om polshoogte te nemen en kijk nu eens!
Daar zitten ze dan. Een kleurtje op de wangen en zielsgelukkig met hun nieuwe leven. 
Zoontje Jelle heeft z'n eerste vriendjes al gemaakt en de mee-verhuisde kat Jip is reeds heer en meester van de enorme tuin.
Een mens kan het slechter treffen.