Spanje volgens Anne van Dos Cortados

‚‘Het is een uit de hand gelopen grapje’, sprak Cristie.

‚‘We zijn naar Andalusie vertrokken met het idee hier werk te gaan zoeken, we kochten een klein huisje op het platteland, voor de grap zetten we er een caravan op en toen opeens hadden we dit.’

We keken vanaf de buitenbar met het riante zwembad nog eens goed om ons heen. De caravans stonden her en der verspreid over het terrein. Er waren schaduwrijke zitjes gemaakt, er was een overdekte buitenkeuken aanwezig en het uitzicht was om te zoenen.

Rik stond grijnzend achter de bar en was zichtbaar trots op het resultaat.

Ze vertelden ons van het leven op het platteland, hun enorme hangbuikzwijn, de honden en van hun levensgevaarlijke, vechtlustige haan die gelukkig veilig in een grote ren zat, samen met zijn harem.

Cristie komt uit een boeren familie, Rik is een doorgewinterde horeca-man en wij kregen al snel door dat deze twee niet voor een kleinte vervaard waren. Echte aanpakkers zijn het en overal waar ze kunnen steken ze wel een handje toe.

Op mini camping ‚‘Ont-Spanje’ is het goed toeven en mocht je toevallig kinderen hebben, dan moet dit stekje hier wel zo ongeveer het paradijs zijn.

Cristie bemiddelt tevens in de verhuur en verkoop van Spaanse huizen en toen we haar vertelden van onze wensen stopte ze ons zonder pardon in haar auto en reed ze ons naar een dorpshuisje met een enorme patio.
‚‘Is dit soms wat jullie bedoelen?’
De adem stokte ons in de keel.
Dat was hem. Daar was ons huisje. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk en ondertussen doen we er hier in Deventer alles aan om de boel in gang te kunnen zetten.
De tijd is niet echt gunstig voor ons maar ja. Voor wie wel?
We ploeteren onvermoeibaar door in de wetenschap dat het ons wel een keer lukken zal.

In Spanje, op het platteland kom je er niet onderuit.

Er komt altijd een moment dat er een zwerfhond of-kat bij je aan komt lopen en onze vrienden kregen er eentje cadeau van bevriende bed and breakfast eigenaren.  Aangelopen, natuurlijk.
Zelf bleken ze allergisch te zijn en zo kon het gebeuren dat er op een dag een piepklein katje werd afgegeven bij de ‚‘casa’.
Het was een bijzonder exemplaar en hield het midden tussen een Siamees en een vuilnisbakkie.
Ze had haar plekje al snel gevonden en heerste vanaf dag éen reeds over zowel het grote huis als de tuinen.
Luidkeels eiste ze meerdere malen per dag haar eten op, liep de hele dag met je mee en anders onderzocht ze manieren om te ontsnappen uit de omheinde tuin. Ik ben regelmatig over haar gestruikeld.
Toen ze dus op een avond niet thuis bleek te zijn werden we al snel een beetje ongerust. Waar is dat rare mormel toch?
De volgende dag, na het boodschappen doen, vonden we haar.
Op het erf van de Spaanse buren. Doodgebeten door de enorme waakhond die kwispelend zijn dode prooi bewaakte.

Haar aangeboren nieuwsgierigheid was haar fataal geworden.
Traantjes vloeiden want ach... wij zijn immers teerhartige Hollanders maar zo werkt dat niet op het Andalusische platteland.
De Spaanse buurvrouw zag ons staan, opende de deur van haar huis en bekeek het tafereeltje eens van een afstand.
‚‘Wil je hem terug hebben of zal ik hem hier in de vuilnisbak gooien?,‚‘ riep ze ons onbewogen toe.
Tja. Ieder dier heeft hier een nuttige functie. Hier doen ze niet aan schoothondjes, verwende huiskatten, dure brokjes en de daarbij behorende emoties. Hier geldt het recht van de sterkste.
We weten het. We begrijpen het. We accepteren het, maar toch...

***hond.

‚‘Waar is Marcelia? Zie jij haar ergens? Waar zit ze dan nóu weer?’

Het was de 12e februari en we liepen in de volle zon door het centrum van Malaga.

Na enig turen zagen we haar staan. Ze was op de rand van een fontein geklommen en fotografeerde de kathedraal.

Onze ‚‘Ceel’ wist niet waar ze het eerst en het laatst moest kijken en liep over van enthousiasme voor deze heerlijke, elegante stad. We konden haar maar nauwelijks bijhouden.

Het zuiden van Spanje is onbekend gebied voor haar en inmiddels begrijpen we overduidelijk dat het haar meer dan goed bevallen is.
‚‘Gaan we tapas eten? Wat is hier de specialiteit? Gaan we nog naar die beroemde bodega? Drinken we hier ook zo’n glas van die beroemde Malaga wijn? Waar is de zee? Gaan we sardientjes eten op het strand? Oei, wat een geweldige winkels. Kan ik daar even naar binnen lopen? Hebben we nog tijd voor een bezoek aan de vesting? Hier zit toch ook een stieren-arena in de buurt?’

Met de bus waren we die ochtend vanuit het kleine Spaanse stadje Alhaurin el Grande richting Malaga getogen. Een vol uur heen en ook weer een uur terug. Het retourtje kostte ons 4 euro en veertig centen. Hoe bestaat het.

En ook al hadden we de hele dag tot onze beschikking... Malaga bekijk je niet in éen dag dus lieten we haar de hoogtepunten zien en gingen we nog even gedag zeggen bij Helene, de eigenaresse van restaurant 'Vino Mio die onmiddelijk aan kwam lopen met hapjes en drankjes. Wat een geweldige gastvrouw is ze toch. Het was weer genieten.

Aan het einde van de middag liepen we het bekende Café Central binnen.

Achterin de zaak stond een man achter de toonbank. Hij droeg een stralend witte slagersjas en sneed geroutineerd flinterdunne stukjes Serrano-ham af van de varkenspoot. Ceel keek gebiologeerd toe.

We namen plaats aan een krappe tafel en boven ons hingen de gezellige TL-lampen weer. Inmiddels zijn we er aan gewend. De zaak zat stampvol en we bestelden Queso y Jamon met wat brood en aioli.

We lieten glazen wijn aanrukken en kwamen ondertussen niet meer bij van de over-enthousiaste verhalen van onze vriendin.

‘Kijk’, sprak ze. ‚‘Dát bedoel ik nou. Zo hoort het leven te zijn. Ik ga onmiddellijk plannen maken als ik thuis ben. Hier moet ik wonen. Wow, wat een stad.’