Alexander en ik keken elkaar eens aan en glimlachten. Ze had geen woord teveel gezegd.
Drie tapas-bars later vonden we het wel weer welletjes en pakten de laatste bus terug.
Turend uit het raam zag ik nachtelijk Malaga aan me voorbij glijden.
‚‘Het was leuk hè, Ceel?’ Ik draaide me naar haar toe. ‚‘Ceel?’
Maar Marcelia sliep al.
Zoveel indrukken. Zo weinig tijd maar ik durf er gif op in te nemen dat ze hier binnenkort weer rond zal lopen. Samen met haar vriend. Ik hoop dat Malaga hem ook zo betoveren zal.
