Spanje volgens Anne van Dos Cortados

In een klein cafeetje op de weg naar Torrox, net buiten het door veel Engelse emigranten bevolkte witte dorp Cómpeta, zit een Engels echtpaar te borrelen. Ze hebben er al flink wat op als er een Spaanse boer te paard aankomt.
Ze raken aan de praat en de Engelsman zegt op een zeker moment tegen de Spanjaard dat hij zjjn paard wil kopen. Deze vraagt wat hij ervoor wil geven en de Brit biedt 300 euro.
'Verkocht', zegt de Spanjaard en de Engelsman legt zonder dralen 300 euro op tafel. De Spanjaard vertrekt met het geld en laat zijn paard voor het cafe achter.
De twee emigranten drinken vrolijk door en als het tijd is om naar huis te gaan geeft onze Engelsman de autosleutels aan zijn vrouw en zegt dat zij de auto maar moest nemen. Hij zou te paard achter haar aan komen.

Zo gezegd zo gedaan en als zijn vrouw uit het zicht is verdwenen bestijgt hij het paard en begint de rit over de kronkelige bergweg naar huis.

Nog geen 500 meter verder begint het paard echter te steigeren en werpt zijn beschonken berijder van zijn rug. De Engelsman komt op de grond terecht en het paard verdwijnt op een drafje terug richting het dorp. De man loopt verdwaasd van de val en de alcohol verder naar huis en kruipt in bed.

De volgende morgen wordt hij wakker en herinnert zich de gebeurtenis van de vorige nacht.
'Stik de moord', ik ben m'n paard kwijt' denkt hij.
Hij kijkt naast zich en ziet dat zijn vrouw niet naast hem ligt. Hij loopt naar buiten en ziet dat ook de auto weg is.

Opnieuw ontsnapt een vloek aan zijn lippen en hij verdenkt zijn vrouw ervan dat zij van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om vreemd te gaan.
Hij grijpt naar zijn mobiel en belt haar nummer. Een mannenstem beantwoord de oproep. 'Ik ben op zoek naar mijn vrouw', roept de Engelsman. 'Die is hier bij mij', antwoort de stem. 'U spreekt met de Guardia Civil en wij zijn uw vrouw uit haar auto aan het halen. Ze is vannacht van de weg af geraakt en in het ravijn terecht gekomen.
'What the....', roept de Engelsman. 'Is de auto erg beschadigd?'

De vrouw kwam er met een paar botbreuken vanaf en is volledig hersteld maar het mag duidelijk zijn dat hun huwelijk z'n beste tijd heeft gehad.

De Spaanse boer was de stille winnaar van dit verhaal. Hij had 300 euro verdiend en kreeg zijn paard terug. O ja, de naam van het paard?
Boemerang...

In een klein cafeetje op de weg naar Torrox, net buiten het door veel Engelse emigranten bevolkte witte dorp Cómpeta, zit een Engels echtpaar te borrelen. Ze hebben er al flink wat op als er een Spaanse boer te paard aankomt.
Ze raken aan de praat en de Engelsman zegt op een zeker moment tegen de Spanjaard dat hij zjjn paard wil kopen. Deze vraagt wat hij ervoor wil geven en de Brit biedt 300 euro.
'Verkocht', zegt de Spanjaard en de Engelsman legt zonder dralen 300 euro op tafel. De Spanjaard vertrekt met het geld en laat zijn paard voor het cafe achter.
De twee emigranten drinken vrolijk door en als het tijd is om naar huis te gaan geeft onze Engelsman de autosleutels aan zijn vrouw en zegt dat zij de auto maar moest nemen. Hij zou te paard achter haar aan komen.

Zo gezegd zo gedaan en als zijn vrouw uit het zicht is verdwenen bestijgt hij het paard en begint de rit over de kronkelige bergweg naar huis.

Nog geen 500 meter verder begint het paard echter te steigeren en werpt zijn beschonken berijder van zijn rug. De Engelsman komt op de grond terecht en het paard verdwijnt op een drafje terug richting het dorp. De man loopt verdwaasd van de val en de alcohol verder naar huis en kruipt in bed.

De volgende morgen wordt hij wakker en herinnert zich de gebeurtenis van de vorige nacht.
'Stik de moord', ik ben m'n paard kwijt' denkt hij.
Hij kijkt naast zich en ziet dat zijn vrouw niet naast hem ligt. Hij loopt naar buiten en ziet dat ook de auto weg is.

Opnieuw ontsnapt een vloek aan zijn lippen en hij verdenkt zijn vrouw ervan dat zij van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om vreemd te gaan.
Hij grijpt naar zijn mobiel en belt haar nummer. Een mannenstem beantwoord de oproep. 'Ik ben op zoek naar mijn vrouw', roept de Engelsman. 'Die is hier bij mij', antwoort de stem. 'U spreekt met de Guardia Civil en wij zijn uw vrouw uit haar auto aan het halen. Ze is vannacht van de weg af geraakt en in het ravijn terecht gekomen.
'Shit', roept de Engelsman. 'Is de auto erg beschadigd?'

De vrouw kwam er met een paar botbreuken vanaf en is volledig hersteld maar het mag duidelijk zijn dat hun huwelijk z'n beste tijd heeft gehad.

De Spaanse boer was de stille winnaar van dit verhaal. Hij had 300 euro verdiend en kreeg zijn paard terug. O ja, de naam van het paard?
Boemerang..

Met dank aan Lidy en Marcel de Ruiter.

Om klokslag twaalf uur kwam Alexander uit de keuken naar me toe met een fles koele cava en mijn favoriete Spaanse hapjes.Vijftig jaar. Het is ook niet mis.
Om deze mijlpaal te vieren togen we de volgende dag naar Cordoba. Een klein hotelletje was reeds geboekt.
Jongens. Nergens om hoor maar..... WAUW....

De stad voelde onmiddellijk vertrouwd. Alsof ik er al jaren kwam terwijl ik toch tot mijn schande moet bekennen dat we het tot nu toe hebben gepresteerd dit juweeltje op iedere reis naar Spanje mis te lopen.

Bezienswaardigheden in Cordoba

Het enorme Moorse verleden is nog op iedere hoek terug te vinden. Het Alcázar en de Mezquita-kathedraal. Theehuizen, patio's gevuld met bloemen, planten, exotische bomen en Moors tegelwerk, overal waar we maar keken. Zelfs ons hotelletje was helemaal in Moorse sferen opgetrokken en ontbijten deden we daar in de bloedmooie binnentuin.

De Joodse wijk was weliswaar een tikje toeristisch maar als je je daar even doorheen wrikt (wel even bewonderen hoor), wordt de binnenstad vanzelf weer een plaatje.
We hebben ons deze dagen helemaal ondersteboven gelopen en natuurlijk smolten we praktisch weg van de hitte. Cordoba is éen van de warmste steden van Spanje en dat hebben we geweten.

'Wat zijn de vrouwen hier allemaal mooi', sprak mijn wederhelft goedkeurend en ik kan het alleen maar beamen. Glanzende haren, secuur in de make-up, ultra korte rokjes en vanzelfsprekend lopen ze allemaal op torenhoge hakken. Hoe ze dat toch flikken is me echt een raadsel. Ik heb binnen 24 uur op mijn comfortabele slippetjes maar liefs drie grote blaren opgelopen maar het was het allemaal waard.
Die avond zouden we eens flink uitpakken en uitgebreid gaan eten maar dat kwam er helemaal niet van.

 

Pal aan de rivier de Guadalquivir, vonden we een ultra hippe lounge-bar in de openlucht en daar serveerden ze een mooie, aangeklede tapa bij ieder biertje dat we bestelden. Helemaal aan ons besteed.
'Hier wil ik wel wonen hoor. Hier is alles goed aan', sprak ik na mijn zesde tapa. (Ja, rekent u maar even met me mee) maar het landschap bleek niet aan Alexander besteed. Olijfbomen, zover het oog rijkt en dat vindt hij maar niets. Jammer. Ik ben er gek op.
'Jij wil toch naar Valencia? Wat heb je NOU weer?
'O, ja. Je zou het hier bijna vergeten.
Maar Cordoba? Prachtig!