Spanje volgens Anne van Dos Cortados

'We zijn er in totaal drie maanden', zei Alexander voor vertrek. 'Er moet een moment komen dat we deze periode (toch een heel seizoen) niet meer zien als vakantie maar er overheen zullen kijken en kunnen zien hoe het dagelijks leven hier voor ons zou kunnen zijn'.
We zijn nu twee maanden verder en het lijkt er niet eens op. Iedere dag voelt als een vakantiedag en ik krijg het idee dat half Spanje samenzweert om dit vooral maar zo te houden voor ons.
De uitnodigingen stromen binnen maar we hebben inmiddels begrepen dat het ons absoluut niet gaat lukken om alle B&B's en vakantiehuizen te gaan bezoeken. Andalusië is groot. We leggen ons er maar bij neer. Gebleken is dat we onze rust hier heel hard nodig hebben.

In plaats van weer honderden kilometers te rijden, kijken we elkaar eens gezapig aan en besluiten vandaag naar het strand te gaan. Wie had dat ooit kunnen denken?  Ik, verwend nest, (minimaal twee kilometer breed goudgeel zandstrand zonder baaien en kiezeltjes) vind de stranden hier bepaald niet om over naar huis te schrijven maar de vele comfortabele lounge-bars en ook de eenvoudiger strandtentjes maken alles meer dan goed.
In de beschermende schaduw van een parasol drinken we koffie en liters water, smeden plannen en lezen een boek.
Leven in Andalusië...
Alles loopt anders dan we zo keurig hadden gepland en het maakt me voor de verandering nu eens niets uit.
Ook dat we ons vakantie-budget schandalig overschrijden deert me niet meer. Dit pakt niemand ons meer af. Thuis eten we wel weer pannenkoeken. 

Ik hoor de muziek, spelend ter ere van het drie dagen durende zomerfeest in het dorp Sayalonga waar wij ons vakantiehuisje hebben hier, bovenop de berg nog.
Drie dagen lang onafgebroken feesten met als 'pièce de résistance' 's ochtends om acht uur, jawel je leest het goed, de finale met een flinke partij vuurwerk.
Alexander, die de energie van een middelgrote kerncentrale bezit, is vanzelfsprekend onze berg alweer afgelopen om mee te vieren. Ikzelf maak even pas op de plaats.
Het is smoorheet in Andalusië en nu pas, een half uur voor middernacht koelt het een beetje af. Een heerlijk moment om bij te komen en ik geniet, samen met de aanwezige muggen, van de reuring daar beneden en vraag me ondertussen in stilte af of de dorpelingen zullen blijven tot het grote vuurwerk. Hoe doen die Espanjolen dat toch? Kan iemand me dat vertellen? 

Intense dagen worden inmiddels afgewisseld met dagen van rust maar in het ritme komen doen we niet. Hoeft ook niet. Daarvoor zijn we niet hier.
Ondanks de hoge zonnefactor die ik dagelijks op m'n lijf smeer word ik zo bruin als een okkernoot. Veel gekker moet het niet worden want dat vind ik eigenlijk helemaal niet mooi. Een honingkleurige gloed is mijn ideaal maar helaas ben ik dat nobele stadium al ruim gepasseerd. Het is niet anders.
'Sunblocker kopen' zet ik op m'n lijstje.

Al vier jaar lang genieten we van dit zalige, vreemde en bizarre land. Het land waar niets is wat het lijkt en wat hebben we hier veel beleefd.
B&B eigenaren wilden we worden of nee, toch maar iets kleins voor onszelf. Andalusië zou het worden of nee, toch maar iets in de Valencia-regio. Een appartementje voor de verhuur erbij dan? En... is Extremadura niet toch ook heel bijzonder?

De, door mij, geheel ten onrechte, verguisde stad Malaga blijkt opeens bere-interessant. Gek. Vier jaar verder en met de situatie gelukkiger dan ooit. Net zoals met alles wat ons de laatste jaren is overkomen weten we: Het komt 'vanzelf' wel naar ons toe. Geluksvogels die we zijn.
'Bij twijfel niet inhalen', schreef Aart mij ooit eens. We hebben het in onze oren geknoopt maar twijfel is er inmiddels niet meer. Haast evenmin.
Que sera, sera.

Het lawaai is oorverdovend. Het lijkt wel of er een heel orkest speelt maar het zijn toch maar drie (denken we te weten) kleine cigales die hier in de bomen, simultaan snerpend zo'n enorme herrie maken.
We beschermen ons tegen de brandende zon door onder de veranda van het huisje te gaan zitten en zijn blij dat we die mogelijkheid hebben. Het uitzicht is fenomenaal en soms moet ik mezelf in m'n arm knijpen om me te realiseren dat het echt waar is. Waar we zitten. Wat we doen.
Nooit eerder in ons leven zijn we zo immens lui geweest. We doen wel wat hoor maar je mag het niet echt productief noemen.

Deze eerste zes weken waren slopend en we moeten er nog van bijkomen.
Om tien uur worden we wakker (ondenkbaar), tegen het middaguur duiken we eens onder de douche (schaam je) en nu het tegen zessen loopt en we nog steeds niets nuttigs hebben gedaan, vindt mijn grijze geitenbreier dat het de hoogste tijd is voor een steenkoud glas cava. (hoe durft ie). Vanavond gaat er een kippetje op de barbecue, we kennen het recept voor die gloeiendhete saus voor de 'patatas bravas' en ergens toveren we nog wel een bescheiden salade vandaan. Er ligt genoeg eten in ons huisje op de berg voor drie dagen en we denken erover hier maar even te blijven. Gewoon, omdat het kan.
We zijn inmiddels over de helft van ons verblijf in spanje heen maar de wetenschap dat we nog vijf weken mogen blijven vervult ons met een vreemd soort vreugde en ondertussen vermaakt Alexander zich tussen de Spanjaarden. Hij is er goed in.

We bespreken onze plannen. Wat willen we verder met ons leven? Rijkdom? Zekerheid? Geluk? Zon? Een lichter leven? En alweer passeert het allemaal de revue.
Het feit dat we hier niet allang wonen komt door mij. Ik ben een Hollands meisje. Mij krijg je niet zomaar weg uit mijn kikkerland. Spanje? Heerlijk. Heel graag zelfs maar ik moet van tijd tot tijd terug kunnen. Zo voelt het voor mij maar inmiddels is er een doorbraak en beginnen we elkaars wensen echt te begrijpen.

Deze omgeving voelt goed. We hebben een 'puur' Spaans stadje gevonden waar je niet eindeloos berg op, berg af hoeft te rijden en binnen twintig minuten (met de bus) in hartje Malaga bent. Ha! Een stad!!! En wat voor eentje.
Vanavond laten we serieuze berekeningen los op onze hersenspinsel en we denken dat het meer dan makkelijk uit kan. Zelfs ík denk dat het kan en dan moet je toch echt van 'Goeden Huize' komen.
In Spanje wonen en van tijd tot terug naar familie, vrienden, de boerenkool, de regen, de sauna en mijn favoriete sushi restaurant.


Kan best zijn dat we daadwerkelijk niet meer van onze berg afkomen en straks uitsluitend nog maar achter onze rekenmachientjes en Excel sheets zitten.
Voor de eerste keer, na een zoektocht van vier jaar zijn we tot elkaar gekomen. The best of both worlds maar dan nu geldend voor ons allebei.