We zijn hier nog maar net maar Spanje heeft me nu al in z'n greep en dat had ik nooit verwacht.
Beetje bij beetje ontdek je de leukste dingen. Eten bijvoorbeeld is een grote hobby van mij. Alles moet uitgeprobeerd worden en ik lust gelukkig bijna alles. Wel was het een beetje wennen aan de tijden. Voor een uur of tien hoor je je hier gewoon nog niet in een restaurant te vertonen voor de avondmaaltijd. De Spanjaarden vermaken zich in de tijd die er ligt tussen lunch en diner met het eten van een paar tapas. Net iets voor mij. Inmiddels hadden we ook al begrepen dat ze twee keer ontbijten. Het eerste ontbijt is licht. Een kop koffie, een stukje toast met jam en weg zijn ze. Tegen een uurtje of elf doen ze het nog eens dunnetjes over. Grote belegde stokbroden, taps, olijven, pilsje ernaast. We keken onze ogen uit. Ze eten hier gewoon vijf keer per dag. Briljant.
Deze avond liepen we door
"Hoor je dat?" We liepen door het natuurpark 'Sierra Maria- los Velez', niet ver van ons Bed and Breakfast vandaan."Wat moet ik horen dan?", vroeg ik. "Stttt, luister nog eens goed". Ik spitste mijn oren en luisterde aandachtig. "Ik weet niet wat je bedoelt hoor. Ik hoor helemaal niets." "Precies, dat bedoel ik. Je hoort hier helemaal niets. Absolute stilte".
Het allerkleinste olijfboompje , vaak bestaande uit één enkel takje kost hier in Nederland toch al snel 25 euro. Jammer voor mij want het zijn mijn lievelingsbomen. Altijd zo geweest. Ze zijn fascinerend, stoer en wat mij betreft bijna buitenaards. Ik heb dan ook de nodige olijf "boompjes" versleten in de loop der jaren. Groot of klein, binnen of buiten, in een pot of in de volle grond, nog nooit heeft een olijfboom het bij mij gered. Inmiddels durf ik er niet meer aan te beginnen. Het is toch altijd zuur te moeten constateren dat dat enkele takje zonder blaadjes daar in die pot jouw zoveelste olijf was.
