Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Onze laatste Spaanse les alweer. Gek hoe je in die paar dagen zoveel kan opsteken van de taal. Het waren gezellige en leerzame ochtenden geweest.
Deze middag hadden we afgesproken met  Edwin en Cokky die hier in de buurt een huis hebben. Voor de lunch zouden we ze ontmoeten in een restaurant in het dorpje Parcent. Goed dat ze ons de weg nog even uit hadden gelegd want je moet het hier wel weten.
Bij binnenkomst zagen we ze al zitten en ik voelde een golf van herkenning. Hun blog volgen we immers al meer dan twee jaar.
Er werd een paella voor vier personen besteld en volgens goed Valenciaans gebruik eet je dan met je lepel rechtstreeks uit de grote ronde pan die in het midden van de tafel staat.
In de tussentijd werd er veel gepraat. Hoe zijn jullie hier toch terecht gekomen? Hoe bevalt het jullie? en ook vertelden wij van ons droomhuisje dat we overmorgen nog een keer gaan bezoeken. De tips en adviezen vlogen ons om de oren en daar waren wij natuurlijk erg blij mee.
Na het afrekenen vroegen ze ons: 'gaan jullie nog even mee naar ons huis? Rij maar achter ons aan en als we dan toch bezig

Het was weer feest op Spaanse les. Van Trudi kregen we het kinderboek met de titel: ‚‘El topo que quería saber quién se había hecho aquello en su cabeza.’ Vrij vertaald: ‚‘Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft.’
Of wij dat maar even wilden vertalen en je begrijpt dat dat wel aan ons besteed was.
Een klein uurtje later hadden we dit enigszins onfrisse mysterie opgelost en werd het weer tijd voor een kleine pauzewandeling. Ook het tweede deel van de les vloog voorbij en keerden we terug naar het appartement voor een broodje.
Het amandelhuisje had ons helemaal in z'n greep dus om een beetje afleiding te zoeken besloten we een stukje te gaan lopen.
We hadden Trudi gevraagd waar we nu eens een mooie wandeling konden maken. Deze vakantie hebben we nog niet veel meer gedaan dan les volgen, achter de laptop zitten en auto rijden dus om het stof een beetje van ons af te schudden gingen we op haar

'Nèh, ik vind er niks an,' zei ik. Het derde huis kon ons ook niet bekoren dus al snel zaten we weer in de auto, op weg naar huis vier. Met huis nummer vier was niets mis. Goed onderhouden, drie slaapkamers, keurige tuin, leuke patio....
Ik keek Alexander aan en hij mompelde: 'vanille', wat bij hem zoveel betekent als: tja, niet wit en niet zwart, niet mijn ding, geen gevoel bij, laat maar zitten.

Arme Spaanse makelaar

Anca zuchtte eens quasi grappig en door gingen we naar huis nummer vijf. Op de website had het huis er leuk uitgezien maar toen we aankwamen zagen we dat hij pal tussen andere huizen gepropt stond, helemaal ommuurd was en een piepklein tuintje had. Ook dat hadden we er op de foto's en via de gegeven informatie niet uit kunnen halen.
Oké, het laatste huisje dan maar. 'Tien minuutjes rijden,' sprak Anca en een beetje ongelukkig met de hele situatie stapten we weer in.
'Joh, dat gaat nog een hele klus worden,' zuchtte