'Nèh, ik vind er niks an,' zei ik. Het derde huis kon ons ook niet bekoren dus al snel zaten we weer in de auto, op weg naar huis vier. Met huis nummer vier was niets mis. Goed onderhouden, drie slaapkamers, keurige tuin, leuke patio....
Ik keek Alexander aan en hij mompelde: 'vanille', wat bij hem zoveel betekent als: tja, niet wit en niet zwart, niet mijn ding, geen gevoel bij, laat maar zitten.
Arme Spaanse makelaar
Anca zuchtte eens quasi grappig en door gingen we naar huis nummer vijf. Op de website had het huis er leuk uitgezien maar toen we aankwamen zagen we dat hij pal tussen andere huizen gepropt stond, helemaal ommuurd was en een piepklein tuintje had. Ook dat hadden we er op de foto's en via de gegeven informatie niet uit kunnen halen.
Oké, het laatste huisje dan maar. 'Tien minuutjes rijden,' sprak Anca en een beetje ongelukkig met de hele situatie stapten we weer in.
'Joh, dat gaat nog een hele klus worden,' zuchtte
