Arme Spaanse makelaar

Alexander. 'Ik vond ze geen van allen geschikt. We moeten er maar rekening mee houden dat het nog wel eens een hele lange zoektocht kon gaan worden.'
En toen zagen we hem. Van verre was hij al zichtbaar en stond daar lief te wezen, bovenop een heuvel in het groene landschap. We herkenden hem onmiddellijk van de foto's en m'n hart stond stil.
Snel keek ik naar het gezicht van Alexander en ik zag intense, pure interesse.
We reden de zanderige oprijlaan op en hoorden onze Spaanse makelaar Anca vloeken in haar mobiele telefoon. 'Hoezo geen sleutels? Dat was toch afgesproken? Ik ben hier verdorie met kijkers.'
Wij begrepen weliswaar dat we hier niet naar binnen konden vandaag maar hoorden het maar half.
Daar stond ie........ Ons 'onderbuikgevoel' huisje.
Het huisje was kleiner dan alle anderen en oogde solide maar was flink verwaarloosd. Aan het huis vast zagen we de forse garage en het buitenkeukentje die van ellende bijna uit elkaar viel. Het stond te midden van vijfduizend vierkante meter amandelboomgaard en knipoogde ons dapper toe.
We liepen om het huis heen en nog een keer en nog een keer. We zagen een waterdepot, een reus van een druif die zich om een bouwvallige 'porch' geslingerd had, een volwassen olijfboom, fruitbomen die we niet allemaal herkenden, een bizar buitengebouwtje, waarschijnlijk gebruikt voor de opslag van gereedschap en vele, met de hand gestapelde, stenen muurtjes. De amandelbomen stonden in volle bloei.
'Allemachtig,' sprak mijn lief. 'Ik krijg bijna geen adem meer. Hij is niet eens mooi en verre van verzorgd maar ik wil hem. Dit is hem! Wat een trots huis.Ik ben er stapelverliefd op. Ik kan zelfs horen wat ie zegt. Hij zegt: 'koop mij alsjeblieft. Hoor je het niet?'
Ik was niet eens in staat te antwoorden, bleef maar naar het huisje staren en moest opeens heel nodig plassen.