niet van het grote tv scherm afhouden.We lieten ze lekker zitten en gingen op onderzoek uit.
Al snel hadden we gezien dat dit niet echt ons ding was. Het arme huis hing van de ellende aan elkaar en het zwembad zag er uit als een armzalige modderpoel en vertoonde vele scheuren en gaten. Hoe hadden ze het zo mooi op de foto kunnen krijgen?
Van het tweede huis kwamen we niet meer bij van de schrik. Wat was ie groot!!!!!
We waren wel wat gewend maar dit ging ons te ver. In de immens grote tuin, vlak bij het hoofdhuis stond een gebouw dat omgebouwd zou kunnen worden tot vijf gastenappartementen, sprak Anca luchtig. 'Ja, ja, smaalde Alexander zachtjes voor zich uit. Maar dan moet je wel een paar ton extra meenemen en bovendien moet je daar beslist een heleboel tijd in steken.'
Het zwembad was van Olympische afmetingen en het zou onbegonnen werk zijn om deze te proberen te verwarmen en onderhouden, leek me.
Geen haalbare kaart voor ons en het voelde ook niet lekker. Helemaal niet zelfs.
We hadden nu een indruk van wat ze in Spanje bedoelen met een groot huis en ter plekke begrepen we eindelijk dat we voor de tweede optie zouden gaan.
Een leuk, klein, onderhoudsvriendelijk huisje en ja hoor, ook daar had ik er een paar van uitgekozen en we gingen nu allereerst op weg naar het huisje wat ons zo'n bijzonder onderbuikgevoel gegeven had.
Ik voelde me opgelucht en tien kilo lichter. Hè, hè. De kogel is door de kerk hoor. Een 'leuk klein huisje' gaan we kopen.
Fijn, want diep in mijn hart wist ik wel dat dat de beste optie zou zijn.