Spanje volgens Anne van Dos Cortados

We zijn in Andalusië.....
Gisteren kwamen we aan in Jerez de la Frontera, de stad waar alles draait om de Andalusische paarden, de flamenco en sherry en het is hier bloedheet.
Het werkt verlammend op ons. De straten zijn leeg en maar weinigen wagen zich in de warme middaguren op straat.
Tegen een uur of zes durfden we ons wel weer te vertonen en bezochten we het Alcazar en de kathedraal om vervolgens onze eerste sherry te gaan proeven. Ik weet nog steeds niet of ik het nou lekker vind of toch niet.
Op de tapaskaart van het restaurant stonden kleine gerechtjes met 'Torta del Casar', een kaas uit Extremadura en daar ben ik inmiddels officieel verslaafd aan en wil even niets anders meer. Sherry en kaas. Daar hou ik me voorlopig even aan.

Vanavond, als het weer wat koeler is gaan we de stad wat nader bestuderen en morgen krijgen we een VIP rondleiding bij 'Tio Pepe', ons aangeboden door een vriend die een dikke vinger in de sherry heeft.

We weten dat een bezoek aan Jerez eigenlijk niet compleet is zonder een bezoek te brengen aan een flamencoshow maar we kunnen ons er niet toe zetten.
Het heeft ons gewoon nooit kunnen bekoren en ondanks het feit dat we hier al heel veel commentaar op hebben gehad verandert er niets.
Over smaak valt nu eenmaal niet te twisten.
Olé! 

 

We zijn in het stadje Trujillo, Extremadura en ik wil je niet eens meer vermoeien met wat we hier allemaal te zien kregen. Het is gewoon teveel. Zoveel schoonheid maakt een beetje blasé.
Al lopend door het historische centrum dook een klooster op en achter tralies zagen we een nonnetje staan. Ze verkocht koekjes en andere zoetigheden. Hier had ik al meer van gehoord. Het beste gebak koop je bij de nonnetjes en aangezien wij dit wel eens wilden proberen liepen we naar haar toe.

'Buongiorno, Sorella', begroette ik haar in totaal misplaatst maar uiterst correct Italiaans. Waar ik dát nou dan opeens vandaan haalde mag Dios weten. Zou ik in mijn vorig leven wellicht ook een Italiaanse non zijn geweest? De vergissing bleek haar niet te deren en een enorme grijns werd ons deel toen we de koekjes van haar aannamen.

Het is half twaalf in de ochtend en met 37 graden duiken we maar snel weer een schaduwrijk terrasje op.
Je zou er eigenlijk bij moeten zijn. Het plein is omringd door verschillende historische gebouwen en overal waar maar een torentje op is gebouwd, bevinden zich nesten met ooievaars. We horen ze klepperen.
Drie dames van middelbare leeftijd kletsen elkaar in rap Spaans de oren van het hoofd, wapperen 
zichzelf koelte toe met waaiers en drinken daar een flink glas bier bij.

Wij bestellen Dos Cortados en daar krijg je hier géen koekje bij...Nee. In Extremadura moet je goed eten, zullen ze hier wel denken want onze koffie's werden vergezeld door een bordje zeer vette frites en stukjes gemarineerd varkensvlees. Welja, waarom niet? Zo kom je nog eens helemaal gratis aan een degelijke 'lunch'.

Het was doodstil op straat en nog donker toen we om zes uur 's ochtends vertrokken voor onze gegidste tour door het Nationaal park Monfrague in Extremadura.
Elly en Gertjan stonden klaar met hun Jeep om in ieder geval Alexander de dag van z'n leven te bezorgen. Gertjan is zowel fotograaf als deskundig vogelaar en aangezien mijn liefste dezelfde aspiraties heeft kon hij bijna niet wachten. Ik laat het maar over me heen komen, besloot ik als notoir stadsmeisje.



Dwars door de dehesa's, gevuld met steen- en kurkeiken bewonderden we het gezond ogende vee maar daar kwamen we niet voor. Vogels zouden we te zien krijgen.
De wensenlijst was uitgebreid en, hoe is het mogelijk... we kregen ze ook nog eens achter elkaar te zien.
De vale gier, aasgier, monniksgier, zwarte wouw, slechtvalk, rotszwaluw, roodstuitzwaluw, kaffergierzwaluw, kuifleeuwerik , de zeer zeldzame Spaanse keizerarend, blonde tapuit, roodkopklauwier, hop, bijeneter, blauwe ekster, zwarte ooievaar en de rest ben ik vergeten.


Met de verrekijkers praktisch op onze ogen geplakt, bewonderden we al dit schoons en de camera draaide overuren. Het liep tegen de veertig graden en tegen een uur of twaalf zinderde de lucht van de hitte.
Met de Jeep volgden we de rivier de Taag een stukje en tot ons groot geluk doemde er uit het niets een hert op die verkoeling zocht in een waterplas en als toetje kregen we een vos in het vizier.


Wat een dag. Wat een service.Twee mensen, tot over hun oren verliefd op Extremadura hebben vandaag alles uit de kast gehaald om ons hun land te laten zien en met succes.
Alexander wenst inmiddels ergens tussen de kurkeiken te gaan wonen in in mij ontluikt, heel onverwachts een piepklein vogelaartje.
Het kan raar lopen.