Spanje volgens Anne van Dos Cortados

 

De drie katten, die menen dat dit hun huis is halen we niet aan maar we jagen ze ook niet weg. Altijd handig voor eventuele muizen en ratten. 

Ik bekijk ze vanaf het terras. Ze zien er gezond uit. Het zwarte exemplaar doet zijn schoonheidsslaapje onder de auto, het witje scharrelt onafgebroken rond bij de rozenstruiken en de immens schele, oerlelijke lapjeskat zit het liefst op het hek.

Ik neem nog een kop koffie en ga zo m'n baantjes trekken. Zonder haast deze keer want ik heb mezelf een week vrijaf gegeven.

Het waren intense maanden waarin we enorm veel voor elkaar gekregen hebben maar nu moet ik even gas terug nemen en daar geniet ik dan ook met volle teugen van.

 

Alexander heeft zoals gewoonlijk nergens last van en rijdt onvermoeibaar van de ene naar de andere afspraak, socialized z'n kop eraf, voert Skype-gesprekken, slaat niets over en zit vaak nog tot diep in de nacht achter zijn computers. Hij poekelt ongegeneerd in zijn 'Jip en Janneke' Spaans met de schilder, doet tussen neus en lippen door wat boodschappen en is ook niet te beroerd om nog even een potje te koken. Mijn held!

'Ga jij maar lekker bijkomen hoor meisje', zegt hij en schept nog wat blaadjes voor me uit het zwembad. 'Er loopt nergens bloed uit. Neem de tijd'... en dat doe ik dus nu. Ongegeneerd!

Glazen jampotjes staan klaar om kilo's vijgen en walnoten te verwerken tot jam en dat is mijn taak voor vandaag. 

Het koelt aangenaam af hier op de berg en eindelijk ga ik de tijd nemen om de stapels tijdschriften die hier al maanden liggen eens door te bladeren. 

Mijn Calvinistische inborst protesteert niet eens. Een groot voordeel van hier in het zonnige zuiden wonen. Ik kijk de levenskunst gewoon af bij de Spanjaarden en ben volgens mij best een snelle leerling.

 

In z'n volle glorie staat hij voor me. Een (pak 'm beet) 25 jarige, idioot slanke, homofiele jongen, uitbundig gepierced en getatoeëerd en met een prachtig gelakte, hoge kuif.
Ik bevind me in een leuke, retro kapperszaak in het hart van Malaga.
Peinzend zie ik hem staren naar mijn treurige, uitgebleekte bosje zuurkool op m'n hoofd.
'Knip er maar flink wat af hoor, guapo', meld ik hem. 'Lekker fris'. Hij kijkt bedenkelijk.
'Wat wil je precies', vraagt hij me. Hij houd z'n hoofd een beetje scheef en gebiologeerd kijk ik via de spiegel naar de imposante rij oorbellen.
'Kweenie', antwoord ik hem naar waarheid. Wat vind jij? Ach weet je..... doe maar iets.
Ik zie z'n ogen oplichten. Hij krijgt carte blanche.
Energiek begint hij aan een fikse wasbeurt met een scherp geurende pepermunt shampoo.
Vanzelfsprekend is er daarna geen doorkomen meer aan dus pakt hij een flinke handvol conditioner om zo de boel weer te kunnen ontwarren.
De schaar wordt ter hand genomen en daar gaat ie hoor. Tjonge...

Bijna spierwitte vlokken vallen als dorre grassprieten op de houten vloer en binnen een paar minuten verschijnt er een nieuwe Anne.
Hij föhnt, hij lakt, hij keurt en .... het bevalt hem, zie ik aan z'n gezicht. Mij bevalt het ook en dat laat ik hem weten. Hij moet er van grijnzen.
Nog geen half uur later en veertien euro lichter verlaat ik de zaak met mijn eerste Spaanse kapsel.
Helaas gaan mijn nieuwe wapperende manen na een half uur alweer in een praktisch staartje want dat voelt beduidend koeler met deze warmte.

Hoe doen die Spaanse vrouwen dat toch?

 

 

Het wordt tijd om een leuk scootertje aan te schaffen. In Nederland liep ik er iedere dag wel even uit, al was het alleen maar om een tandenborstel te kopen. 

Hier vergt dat toch een beetje meer tijd. Ik loop niet zomaar even de berg af en daar moet ik echt nog aan wennen. 

 

Ik rijd geen auto meer sinds ze er acht jaar geleden zijn achter gekomen dat ik geen diepte kan zien. Ik ben een gevaar op de weg en rij iedereen, zonder het ook maar op te merken, met gemak van de Spaanse sokken. 

Fietsen in deze omgeving is ook geen optie dus een stads-scooter gaat het worden. (Van dichtbij merk ik je wel op hoor. No te preocupes)

Het huis met het fenomenale uitzicht maakt alles gelukkig weer helemaal goed. Als een (nog een tikje mollig) prinsesje schrijd ik dagelijks door de tuin, haal de post op en inspecteer de fruitbomen, het ietwat droge gras en de planten. Het geeft me een vreemd soort van 'Out of Africa' gevoel. 

De geuren, de wind, de heuvels, het stof en de mystiek van Andalusie... Ik ga het me helemaal eigen maken.
Op de scooter.