De drie katten, die menen dat dit hun huis is halen we niet aan maar we jagen ze ook niet weg. Altijd handig voor eventuele muizen en ratten.
Ik bekijk ze vanaf het terras. Ze zien er gezond uit. Het zwarte exemplaar doet zijn schoonheidsslaapje onder de auto, het witje scharrelt onafgebroken rond bij de rozenstruiken en de immens schele, oerlelijke lapjeskat zit het liefst op het hek.
Ik neem nog een kop koffie en ga zo m'n baantjes trekken. Zonder haast deze keer want ik heb mezelf een week vrijaf gegeven.
Het waren intense maanden waarin we enorm veel voor elkaar gekregen hebben maar nu moet ik even gas terug nemen en daar geniet ik dan ook met volle teugen van.
Alexander heeft zoals gewoonlijk nergens last van en rijdt onvermoeibaar van de ene naar de andere afspraak, socialized z'n kop eraf, voert Skype-gesprekken, slaat niets over en zit vaak nog tot diep in de nacht achter zijn computers. Hij poekelt ongegeneerd in zijn 'Jip en Janneke' Spaans met de schilder, doet tussen neus en lippen door wat boodschappen en is ook niet te beroerd om nog even een potje te koken. Mijn held!
'Ga jij maar lekker bijkomen hoor meisje', zegt hij en schept nog wat blaadjes voor me uit het zwembad. 'Er loopt nergens bloed uit. Neem de tijd'... en dat doe ik dus nu. Ongegeneerd!
Glazen jampotjes staan klaar om kilo's vijgen en walnoten te verwerken tot jam en dat is mijn taak voor vandaag.
Het koelt aangenaam af hier op de berg en eindelijk ga ik de tijd nemen om de stapels tijdschriften die hier al maanden liggen eens door te bladeren.
Mijn Calvinistische inborst protesteert niet eens. Een groot voordeel van hier in het zonnige zuiden wonen. Ik kijk de levenskunst gewoon af bij de Spanjaarden en ben volgens mij best een snelle leerling.
