Vier jaar geleden had ik nog geen idee hoe een computer eruit zou moeten zien, laat staan hoe ie zou moeten werken en nu wil ik opeens bloggen.........
Een computer bestond volgens mij uit één groot scherm en ik begreep niet wat die grote kast, links van mijn voeten daar nou moest.
En hier zit ik nu. Weliswaar geen computer maar een pracht van een laptop heb ik inmiddels tot mijn beschikking en in die afgelopen vier jaren heb ik veel geleerd.
Tranen met tuiten heb ik gehuild omdat ik weer eens niets begreep van dat rotding en met heel veel liefde en rust is de basis me bijgebracht door mijn computerleraar uit Deventer maar het was voornamelijk mijn lief Alexander die me (met nimmer aflatend engelengeduld) in deze jaren heeft bijgestaan en me stap voor stap verder geïntroduceerd heeft in de wondere wereld van de computers en wat je er zoal mee kan uitspoken. Een mens kan van minder wanhopig worden maar tot op de dag van vandaag heeft hij niet opgegeven en blijft me helpen. En komt dat even goed uit!
Ik heb namelijk besloten om te gaan bloggen. Jawel!, en dit gaat consequenties hebben voor Alexander. Ik wil foto's toevoegen, een eigen design moet ik hebben, een huisstijl, en niet morgen... Nee, bij voorbaat onmiddellijk!
En hier, op deze plek thuis, achter m'n fraaie laptop ben ik me opeens weer pijnlijk bewust van mijn beperkingen.
Alexander zit namelijk in onze favoriete kroeg. Even een borreltje halen na een lange, intensieve dag op zijn kantoor.
Ik ben niet meegegaan omdat het jullie duidelijk moge zijn dat ik vandaag besloten heb dat ik schrijfster ben geworden. Van interpunctie, regelverdeling en andere moeilijke technische schrijversproblemen heb ik nog "nooit" gehoord. Dat moet Alexander maar voor me opknappen.
Ik mag me ondertussen zogen gaan maken over een eventueel "writersblock" en gebrek aan inkomsten. Dat is waar de ware schrijver zich druk over hoort te maken en zo zal geschieden.
'Maar waar ga je het nu eigenlijk over hebben', hoor ik je denken.
Nou, het zit zo. Opeens was ik 47 jaar oud. Zomaar! Een heel leven heb ik al geleefd. Niet altijd even eenvoudig maar wel een prachtig leven en ik mag rustig stellen dat ik een zondagskind ben.
Toen ik vorig jaar dacht dat ik, na mijn scheiding, alles weer een beetje op de rit had gekregen en niets meer te wensen over had, bevond ik me op een dag met Alexander op een terrasje in Zuid Portugal.
Het was 17 Februari van het jaar 2008. De zon scheen.
Een koel biertje, een zomaar opborrelend gesprek en van het één op het andere moment veranderde ons leventje. Het is nooit meer hetzelfde geworden.
Tja, dat begreep ik wel. Vanaf eind Augustus was het al weer bar en boos in Nederland. En nu, bijna zes maanden later zaten we nóg midden in de winter. En niet zo’n beetje ook. Een paar dagen rondkijken in Zuid Europa is dan wel een verademing. In het zonnetje op een terrasje. Jassen uit. Het leek wel op een mooie lentedag in Nederland en inderdaad, daar zouden we best iets mee kunnen doen, toch? En daar begon het grote fantaseren. "Je bedoelt echt in het buitenland wonen? Waar dan? Wat gaan we daar dan doen?"
