Spanje volgens Anne van Dos Cortados

De weken die we hebben lopen verlummelen toen we in Andalusie aankwamen, zijn we nu dubbel en dwars aan het inhalen.
Tot mijn opluchting werkt de internetverbinding inmiddels bijna optimaal en zijn we weer zo goed als bij.
Alexander heeft zijn eigen kantoortje hier in huis en ik heb besloten de laptop in de huiskamer neer te zetten. Aan de eettafel en met uitzicht naar buiten.
We leren nieuwe mensen kennen, gaan op bezoek bij bed and breakfast’s die we nog niet eerder hebben kunnen ontmoeten, praten met ze over onze nieuwe Tours en voor je het weet krijg je de meest bijzondere tips en ideeën aangereikt. Ideeën waar wij zelf nog niet eens over hadden nagedacht. Reden genoeg dus om weer achter de schermen plaats te nemen en het nodige voor de website te herzien en te herschrijven.

De eerste aanvragen komen al binnen. Veel sneller dan we dachten en uit onverwachte hoeken.
We zijn er enorm blij mee en begrijpen nu een beetje hoe de vork in de steel zou kunnen zitten.

Makelaar Wessel, die al jaren in ons dorp woont vertelt ons over de in’s en out’s van Alhaurin de la Torre en neemt ons mee naar het leukste restaurant bij het centrum. Mark, een B&B eigenaar uit Catalonie roept dat we naar Malaga moeten komen. Hij is er ook, samen met een vriend. Even lunchen? Mooi wel.
En zo lossen werk en plezier elkaar af in een kalm ritme maar we werken hard. En veel. Wat dat betreft zijn we nog steeds dezelfde keiharde buffelaars uit Deventer alleen de setting en de sfeer waarin alles plaatsvindt zijn compleet veranderd.
Geen wolkje aan de lucht, deuren en ramen staan open. Het is een aangename 26 graden en ik heb het donkerbruine vermoeden dat we het wel eens heel lang vol zouden kunnen houden op deze manier.

Raar hoe het leven lopen kan. 

Ik sta op de veranda van ons nieuwe Spaanse huis en kijk uit over de heuvels en de baai van Malaga. Het uitzicht is spectaculair.

Al zes weken zijn we nu hier en inmiddels krijgen we het door. Dit is ons nieuwe leven!
De tv staat aan op een Spaanse kookzender en af en toe werp ik een blik op het scherm. Alle deuren staan open. Het is volop zomer in Andalusie.

Alexander freubelt wat in de keuken, maakt guacemole en ondertussen werk ik een website bij en schrijf nog een tekst.

Ik loop de tuin in en pluk een paar enorme theerozen. Ik hou niet van rozen maar tuin staat er vol mee. Wie weet ga ik ze nog weleens waarderen.
In het zwembad drijven een paar blaadjes die ik er met een lang schepnet uitvis. Het leven gaat langzamer en moeiteloos passen we ons aan. Mañana, mañana….

Heel tevreden met mezelf en met de wereld pak ik de telefoon en krijg mijn moeder aan de lijn. Achteloos neem ik plaats op een mansgrote, plastic opbergbox die de vorige bewoners in de achtertuin hebben laten staan om er vervolgens compleet doorheen te zakken. Ouwe meuk!

Met het mobieltje nog in mijn hand en met m’n billen tussen de opgeborgen tuinspullen krabbel ik met enige moeite weer overeind. Rug en benen zitten onder de schaafplekken. Ach….

”Opbergbox kopen”, schrijf ik later op mijn boodschappenbriefje voor morgen. EN jodium.

In de enorme pan zit nog voldoende soep voor vanavond en ik besluit dat ik wel klaar ben voor vandaag. Het leven is prachtig. Mañana kijken we wel verder.

'Haaaaaa, wat is het toch iedere keer weer gezellig bij jullie in de Deventer Schouwburg', groet Bert Visscher joviaal als altijd en knijpt ondertussen vriendelijk mijn hand tot pulp.