Raar hoe het leven lopen kan.
Ik sta op de veranda van ons nieuwe Spaanse huis en kijk uit over de heuvels en de baai van Malaga. Het uitzicht is spectaculair.
Al zes weken zijn we nu hier en inmiddels krijgen we het door. Dit is ons nieuwe leven!
De tv staat aan op een Spaanse kookzender en af en toe werp ik een blik op het scherm. Alle deuren staan open. Het is volop zomer in Andalusie.
Alexander freubelt wat in de keuken, maakt guacemole en ondertussen werk ik een website bij en schrijf nog een tekst.
Ik loop de tuin in en pluk een paar enorme theerozen. Ik hou niet van rozen maar tuin staat er vol mee. Wie weet ga ik ze nog weleens waarderen.
In het zwembad drijven een paar blaadjes die ik er met een lang schepnet uitvis. Het leven gaat langzamer en moeiteloos passen we ons aan. Mañana, mañana….
Heel tevreden met mezelf en met de wereld pak ik de telefoon en krijg mijn moeder aan de lijn. Achteloos neem ik plaats op een mansgrote, plastic opbergbox die de vorige bewoners in de achtertuin hebben laten staan om er vervolgens compleet doorheen te zakken. Ouwe meuk!
Met het mobieltje nog in mijn hand en met m’n billen tussen de opgeborgen tuinspullen krabbel ik met enige moeite weer overeind. Rug en benen zitten onder de schaafplekken. Ach….
”Opbergbox kopen”, schrijf ik later op mijn boodschappenbriefje voor morgen. EN jodium.
In de enorme pan zit nog voldoende soep voor vanavond en ik besluit dat ik wel klaar ben voor vandaag. Het leven is prachtig. Mañana kijken we wel verder.
