Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Henk en Harm hadden al lang de wens om naar Spanje te vertrekken en nog niet zo lang geleden pakten ze hun huisraad en dierenstal op en vertrokken naar Andalusie. De jongens fokken Boerboels, een Zuid- Afrikaans ras en het zijn stevige dieren, om het maar eens voorzichtig uit te drukken. De mannetjes kunnen maar liefst 90 kilo zwaar worden.
Op een dag liep er een hond aan op hun terrein. Groot, lief en sterk vermagerd. Henk en Harm hadden hem graag gehouden maar wisten ook wel dat de combinatie van hun dames-Boerboels niet zou werken met deze enorme Mastin Español.
De hond werd door niemand opgeëist en de jongens namen hem mee naar de dierenarts om zijn gezondheid te controleren en om te zien of deze reus gechipped was. Het bleek niet het geval.

Henk en Harm deden een oproep op Facebook. Wie wil zich ontfermen over Chico, zoals ze hem gemakshalve maar even genoemd hadden.
Ook ik zag het bericht en dacht: Dat kan iets zijn voor Rob en Ibolja en om een lang verhaal kort te maken... Gisteren is hij opgehaald door, jawel... Rob en Ibolja.
'Kom er ook even bij', spraken de jongens. 'Dan lunchen we met z'n zessen en kunnen jullie hem nog even zien'. De jongens zijn dierenliefhebbers en regeren met ijzeren discipline over hun veestapel.

We reden het erf op en werden begroet door een Andalusisch paard, gevolgd door drie Boerboels, twee Mastifs, vier terriërs, twee vrolijk fluitende parkieten en een poes, luisterend naar de naam Herman en Chico, natuurlijk.
Een van de Boerboels moet mij vast heel aardig gevonden hebben want enthousiast sprong ze tegen me op en als er geen hek voor had gestaan, was ik beslist voorover het zwembad ingekukeld. Wat een heerlijke honden zijn het. Ik was er bijna niet weg te slaan.

De lunch bestond uit een snijbonensalade met een uitje en een mosterd-honingdressing, Lomo- Iberico van de barbecue, garnalen 'pil pil' en vers brood met bloedstollend lekkere sausjes. Koken kunnen ze dus ook nog.
Met dank aan Henk en Harm, Ibolja en Rob. Dierenliefhebbers van de hoogste orde en aan Mark Zuckerberg, oprichter van Facebook. Ook dankzij hem heeft Chico een nieuw thuis gekregen.

Ook een klein Boerboelletje? (U moet wel van Goeden Huize komen)
Informatie is op te vragen bij Henk en Harm van Biloucha Boerboels
Vriendjes worden op Facebook kan ook. Klik hier

Ira en haar man Lesley hebben een droom. Wonen op het platteland van Andalusie en enige maanden terug vonden ze hun droomhuis, midden tussen de olijfgaarden in de buurt van Iznajar.
Dat het pioniers zijn was ons bekend maar toen we het terrein bij ze opreden schrokken we ons helemaal ondersteboven.
Er stond een knots van een keet. Een bullebak. Een gigant.
'We moeten nog wel even klussen hoor', sprak Ira luchtig en gaf ons vervolgens de 'grand tour'.

Ze zijn al helemaal gewend aan het Spaanse leven en vliegen zo vaak ze kunnen terug naar hun cortijo om door te gaan met knutselen. Het zwaar verwaarloosde zwembad is reeds grondig aangepakt en ook een groot deel van de buitenkant staat weer strak in de verf maar er is nog zoveel te doen. Ik kon er absoluut niet bij met m'n verstand.
Tientallen kamers, badkamers en appartementjes wachten rustig op hun opknapbeurt. Als dit gereed is kan het een flink bed and breakfast worden.
Nog maar net bekomen van de schrik, kwam er een auto het erf oprijden. Het waren Ibolja en Rob, de eigenaren van B&B Cortijo del Sueño die slechts op tien minuten rijden weg wonen en overal hulp bieden. We kenden ze reeds en het was geweldig om ze weer eens te zien.

'Plop', deed de kurk en op tafel verscheen zoveel eten dat ze er net zo goed het hele dorp bij uit hadden kunnen uitnodigen.
En daar zaten we dan met z'n zesjes onder het afdak van druivenranken te eten, lachen en praten.
'Dat je daar nog tijd voor hebt', sprak ik maar zo werkt het niet voor die twee. Ze maken tijd, laten zich niet opjagen. Ze kopen een Spaanse auto, verwijderen een wespennest en hakken zich een weg door honderden vierkante meters taai struikgewas, slepen met stenen en bikken de ene na de andere muur af met oeverloos geduld en vertrouwen. Petje af en een grote buiging.

We hadden al veel over ze gehoord en samen met onze vrienden togen we naar Monique en Annemarie die het bekende bed and breakfast 'Casa de Orange' uitbaten.
Het is onmogelijk te beschrijven hoe dit B&B, gevestigd in een statig oud huis en helemaal gedecoreerd met Moorse elementen er uit ziet. Een explosie van bomen, planten, bloemen, nisjes, zitjes en exotisch tegelwerk. Je hebt dagen nodig om ieder hoekje echt goed in je op te kunnen nemen.

 
De klik was er onmiddellijk en de verrassing was groot toen de meisjes ons vroegen te blijven overnachten. Dat we helemaal niets meegenomen hadden, bleek geen probleem. Alles was voorhanden. Zelfs vier nieuwe tandenborstels werden tevoorschijn getoverd.
Dit B&B heeft nóg iets unieks. In tegenstelling tot de meeste B&B's ligt Casa de Orange op loopafstand van het centrum dus slenterden we in de avond op ons gemak naar een van de vele restaurantjes in het dorp Alhaurin el Grande.

Het was druk en gezellig. Helemaal mijn ding en ik begin dit gekke leventje hier steeds leuker te vinden. Je zou er zomaar aan kunnen wennen.
Lieve Annemarie en Monique. Ontzettend bedankt voor deze grandioze dagen. We zullen het niet licht vergeten.

Inmiddels hebben we nog een paar bezoekjes afgelegd en zijn weer ouderwets aan de lat. Het ontbijt werd vandaag dus ook pas om half twee geserveerd en onze arme vrienden hebben er een paar wallen bijgekregen.
Het 'even een weekje bijkomen bij Alexander en Anne' is tot dusver niet helemaal gelukt maar ze stralen en hebben een heerlijk bruin kleurtje en vele ideeën opgedaan.
Wat wil een mens nog meer?
Niets toch?