Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Volgens mij is er niemand waarmee we zo intensief kunnen praten over Spanje dan met de mannen van Spaans verlangen.
Ze wilen niets liever dan vandaag nog vertrekken maar ja....Hun huis in Nederland is nog niet verkocht en daar stagneert het.
De tijd heeft in hun voordeel gewerkt want ze hebben de afgelopen jaren veel van hun ideeen kunnen fine-tunen en er is inmiddels niets meer waar ze op dat vlak geen verstand van hebben. Het zijn ware bed and breakfast experts geworden en we hopen enorm voor ze dat er binnenkort een koper opduikt.
Twee keer per jaar treffen we elkaar wel ergens en dit keer was Den Haag weer aan de beurt.

Gewapend met pyama, tandenborstel en een enorme berg foto's gingen we op weg en we werden hartelijk ontvangen met rose-cava en tapas.
Het is altijd feest met de mannen en dit keer hadden ze besloten dat we per hoge uitzondering nu eens geen Spaans restaurant zouden gaan bezoeken maar een gave sushi-bar en dat bleek een uitstekende keuze.
En..... daar ging ie weer. Praten, eten, lachen.... Wij vinden deze avondjes samen onbetaalbaar en omdat we toch bleven logeren besloten we, eenmaal thuis nog maar een flesje open te trekken.
Helemaal zeker weet ik het niet meer maar ik meen toch echt dat we tegen half zes in de ochtend onze bedjes weer opzochten.
Geweldig om zulke vrienden te hebben. 
Over een half jaar treffen we elkaar weer. In Deventer, ditmaal of... Wie weet misschien wel in Andalusië.

Ik zal niet zeggen dat ik het niet lekker vind hier.
Ik mis Andalusië maar ook in Deventer vermaak ik me weer uitstekend. Wat moet dat straks een genot zijn. Pendelen tussen Spanje en Nederland. Ik kan niet wachten maar zo ver zijn we nog niet.
Geeft ook niet. Alles op z'n tijd.

Waar het wel tijd voor is.... Mijn, met groot plezier verworven vakantiekilo's moeten er weer af want, tjonge, wat heb ik me al die afgelopen maanden culinair misdragen.
Normaal gesproken gaat dat 'lijnen' bij mij als volgt.
Ik koop een verpakking groene leem voor het ontgiften en een zakje 'groene poeder' (voor dat laatste moet je lef hebben) en zet me met gepaste tegenzin weer aan het Montignacken.

De pakjes zijn tien dagen geleden reeds gekocht maar staan werkeloos op het keukenblad. De motivatie ontbreekt.
Inplaats daarvan hebben we acht vrienden uitgenodigd voor een tapasfeestje.
Veel leuker.
Iedereen neemt een Spaans getint gerechtje en een paar flesjes wijn mee.
Wij dekken de tafel, zorgen voor cava, koffie en likeuren en doen bovendien de afwas na afloop.
Hoe leuk kan het zijn?
Dat lijnen moet nog maar even wachten.

Ik ga weer verder met het schrijven van mijn boek.
Een boek over onze speurtocht naar een ander leven in het zonnige Zuiden.
Hier alvast een voorproefje van hoofdstuk 1.
Is het wat? Eerlijk zeggen hoor. 

Op een terras in Zuid Portugal. (Februari 2008)

'Ik heb er genoeg van. Echt, ik heb er schoon genoeg van.'
We zaten op een terras in het Zuid Portugese kustplaatsje Aljezur.
Het was hartje winter, net begin Februari maar het zonnetje scheen uitbundig.
'Kijk,' vervolgde Alexander. 'Zo zou het ieder dag moeten zijn. Ik ben in het verkeerde land geboren, echt waar. We hebben nu al maanden slecht weer thuis en het einde is nog lang niet in zicht. Wij moeten het verdorie doen met drie, hooguit vier maanden zon per jaar en dat is te weinig voor mij. Veel te weinig en nu ik hier zo zit besef ik het des te meer. Ik heb er genoeg van. Ik wil meer zon.'

Ik kon hem geen ongelijk geven. We hadden een paar gure maanden achter de rug en toen kennissen ons uitnodigden om een lang weekend in hun, in het diepe zuiden van Portugal gelegen huis door te komen brengen, grepen we deze kans met beide handen aan. Even weg uit de kou.
Dat we na een vlucht van amper tweeënhalf uur midden in een Portugese lente terecht zouden komen hadden we ons helemaal niet goed gerealiseerd.
Het was een verrukking. Mensen zaten op goedkope plastic stoeltjes, bestelden bier en salades en een gevoel van geluk overspoelde me.
Een oude man met een strohoedje op, zat op de rand van een werkende fontein en porde vriendelijk met de punt van zijn wandelstok in de flank van de hond die voor hem lag. Moeders met kinderen liepen voorbij, pratend en lachend. Het leek alsof de tijd hier stil had gestaan, alsof de tijd geen vat had op de inwoners van dit kleine vissersplaatsje.

Ja, ik begreep hem maar al te goed.