Volgens mij is er niemand waarmee we zo intensief kunnen praten over Spanje dan met de mannen van Spaans verlangen.
Ze wilen niets liever dan vandaag nog vertrekken maar ja....Hun huis in Nederland is nog niet verkocht en daar stagneert het.
De tijd heeft in hun voordeel gewerkt want ze hebben de afgelopen jaren veel van hun ideeen kunnen fine-tunen en er is inmiddels niets meer waar ze op dat vlak geen verstand van hebben. Het zijn ware bed and breakfast experts geworden en we hopen enorm voor ze dat er binnenkort een koper opduikt.
Twee keer per jaar treffen we elkaar wel ergens en dit keer was Den Haag weer aan de beurt.
Gewapend met pyama, tandenborstel en een enorme berg foto's gingen we op weg en we werden hartelijk ontvangen met rose-cava en tapas.
Het is altijd feest met de mannen en dit keer hadden ze besloten dat we per hoge uitzondering nu eens geen Spaans restaurant zouden gaan bezoeken maar een gave sushi-bar en dat bleek een uitstekende keuze.
En..... daar ging ie weer. Praten, eten, lachen.... Wij vinden deze avondjes samen onbetaalbaar en omdat we toch bleven logeren besloten we, eenmaal thuis nog maar een flesje open te trekken.
Helemaal zeker weet ik het niet meer maar ik meen toch echt dat we tegen half zes in de ochtend onze bedjes weer opzochten.
Geweldig om zulke vrienden te hebben.
Over een half jaar treffen we elkaar weer. In Deventer, ditmaal of... Wie weet misschien wel in Andalusië.
