Eigenlijk is het van de gekke. Onze Spanje wens is er nog maar net en we discussiëren al over zwembaden. Ach nee, toch niet ècht raar want onze vrienden in Portugal hebben een ecologisch "zwembad" aangelegd en daar voelt A vanzelfsprekend ook wel iets voor.
"Het spijt me verschrikkelijk lieverd, maar dat gaat me te ver", foeterde ik. "Als je een paar dagen in een B&B vertoeft en je moet er zo'n 80 euro per dag voor neertellen, dan mag je toch op z'n minst een fruitig zwembadje verwachten. Het mag dan nóg zo verantwoord zijn, mijn gasten zwemmen niet tussen het kroos en de leliebladeren met het gevaar een kikker of een karper tegen te komen. Zet het maar uit je hoofd. Het gaat n√≠et gebeuren".
Het vakantiehuis van onze vrienden is bijna helemaal selfsupporting. Aggregaten, zonnepanelen, een eigen bron... Nee, de Portugese staat verdient niet veel aan ze. Ik vind het geweldig en bewonderenswaardig maar dat zwembad? Echt niet. Niet voor mij en al helemaal niet voor m'n gasten. A berustte. Hij weet wanneer hij verloren heeft maar toch voelde het niet als een overwinning. Het eco toerisme rukt op en
"Dat kunnen we toch wel overslaan zeker? Ik zit er niet op te wachten hoor. Al die toeristen daar aan de Costa del Sol. Laat maar lekker zitten." A had het al verwacht. Hij kent mijn afkeer van grote volle stranden waar de frituurlucht de hele dag om je heen hangt.
Tegen een uur of negen 's avonds zaten we met z'n allen buiten op het grote eet-terras. Jan, die hier de honneurs voor de keuken waarneemt had zich flink uitgesloofd en zijn voorgerecht met salade, een pittige kaas, vijgen en zelf gecarameliseerde amandelen is ons nog lang bijgebleven. Klaas-Jan ging nog eens rond met de wijn en ondertussen werd er honderduit gepraat. Wij besloten de volgende dag naar het natuurpark 
