Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Mooi zo. Ik had het weer helemaal voor elkaar. Onze vrienden hadden wat werk te doen op de computer en ook A ondervond wat technische problemen met z'n meegebrachte laptop dus togen ze gedrieën naar de dichtstbijzijnde Starbucks, mede bekend om z'n snelle internetverbinding.
De komende vier of wie weet wel vijf uur had ik het rijk alleen. 'Lekker slenteren', bedacht ik me. Gewoon het centrum inlopen en daar zie je wel verder. Ik zwaaide de drie uitbundig na en weg was ik. Het kostte me nog geen vijf minuten of ik stond al voor de immens grote kathedraal met de Giralda toren. Wat te doen? Naar binnen of toch maar het Alcázar bezoeken? Het paleis bevond zich pal aan de andere kant van de kathedraal. Ik koos voor de tweede optie en de volgende uren was ik druk in de weer met het bewonderen van de zalen en prachtige tuinen maar vooral de mozaïeken trokken mijn aandacht. Wat moet dat een heidens karwei zijn geweest. De ene na de andere wand was van bodem

"Als we het dus goed begrijpen willen jullie in Andalusië een Bed and Breakfast beginnen", sprak vriendin M. Zij en vriend B gingen er eens goed voor zitten.
We zaten op een terrasje en ontbeten met churros. Er werd een kom chocolademelk bij geserveerd die zo dik was als yoghurt.
We vertelden ze het hele verhaal. Hoe we op Spanje gekomen waren, welke ideeën we hadden en hoe we dit wensten te realiseren. Het zou een behoorlijk project worden, dat wisten wij ook wel. Alexander’s bedrijf in Nederland zou gewoon door moeten lopen en het meeste werk zou per computer gedaan moeten worden vanuit Spanje. Ook zouden we iemand in Deventer nodig hebben om de lopende kantoorzaken en de verzendingen van de webshop bij te houden. Tevens zou A met  regelmaat van de klok terug naar Nederland moeten voor het geven van lezingen en workshops. Het kantoor, zo hadden we reeds bedisselt, zou met een paar kleine aanpassingen

Geloof me, ik hou wel van een beetje warmte maar dit kon toch niet echt zijn? We naderden Sevilla en het werd bijna onwerkelijk. De hitte was intens. De auto had airco maar iedere keer na een korte stop voelde het binnen weer aan als een sauna. De kunststoffen bekleding hielp ook al niet echt mee en mijn billen protesteerden heftig bij iedere vernieuwde kennismaking met de autostoel.
Nu ben ik regelmatig in de tropen geweest maar deze warmte kon ik niet plaatsen. Zou het aan mij liggen? A scheen er geen last van te hebben en zo onopvallend mogelijk veegde ik voor de zoveelste keer m'n zweetsnorretje weg. De stad  kwam in zicht en we wisten reeds dat we de auto het best aan de andere kant van de rivier konden parkeren. Het hotelletje bevond zich weliswaar in het centrum maar daar je auto neerzetten bleek geen optie. Toch waren we er opvallend snel weer terug en alsof het zo was afgesproken naderden onze vrienden van de andere kant. Er volgde een uitbundige begroeting en vervolgens vervoegden we ons bij de receptionist van dit kleine etablissement.
Zowaar, onze reservering