Spanje volgens Anne van Dos Cortados

'Qué calor', horen we de Spanjaarden elkaar toeroepen. 'Wat is het warm.' En dat is het.
Het appartement ziet er na enige uren ploeteren uit als een kopie van ons kantoor in Nederland en tevreden met het resultaat stappen we de auto in om 'ons' dorpje Benaguasil te gaan bekijken.
We kopen een Spaanse telefoonkaart, het meisje van de winkel helpt ons aan alle kanten en activeert hem zelfs. Wat een schat.
In de supermarkt kopen we een meloen van wel tien kilo en wat boodschappen voor de eerste dagen.
Ook een enorme ventilator nemen we mee.
Het dorp ligt te stoven in de hitte en er is niemand op straat. Wij duiken een barretje in. Het is er heerlijk koel maar de bardame denkt daar heel anders over. 'Uff, qué calor,' puft ook zij en zet traag de gevraagde drankjes voor m'n neus.
Als ik me omdraai zie ik dat Alexander plaats genomen

Op donderdagochtend vertrokken we. De auto zat vol tot aan de nok en wij sliepen nog half maar we hadden er zin in. Via Parijs kwamen we die avond aan in Bordeaux. Het was welletjes geweest voor vandaag en op de Tomtom zagen we dat er een Formule 1 hotel in de buurt zat.
'Dat wil ik een keer proberen Alexander. Toe! Zullen we? Is vast heel spannend.' Nou, dat was het. Het hotel, gefabriceerd uit systeemblokken was bloedheet, de douches en het toilet zaten op de gang en die nacht was het feest. Het klonk alsof het hele Spaanse voetbalelftal hier de overwinning nog aan het vieren was en er blèrde een baby aan de andere kant van de gang.
Een tikje gammel gingen we de volgende dag weer op pad. Aangekomen bij San Sebastian reden we de stad even in. Eens zien hoe de stad van Mariluz er uit ziet, dachten we en het was beeldschoon maar razend druk. We zaten muurvast in het verkeer

Eigenlijk wist ik het wel maar nu is het bevestigd. Ik ben een watje.
Gisteren, toen we bij het North Sea Jazzfestival waren liepen tegen een uur of acht alle zalen leeg. De organisatie had zowaar drie forse schermen opgezet en wij zaten bil aan bil op het dakterras van het Ahoy.
Het North Sea Jazz-publiek is elegant, beschaafd, ontspannen en ik heb in lange tijd niet meer zoveel mooie mensen bij elkaar gezien. Alleen hierom al moet ik mijn visie op dit festival maar eens herzien. Een lust voor het oog.
De teams kwamen het veld op en daar begon de ellende al. Ik kreeg een brok in m'n keel. Tot overmaat van ramp werd het Nederlandse- en vervolgens, het Spaanse volkslied ingezet. 'Slikken en druk met je ogen knipperen. Zo hou je de traantjes wel binnen,' hoopte ik en het leek te werken tot het Spaanse