Wat heb ik toch een hekel aan sporten en ik weet ook wel waarom.
Eigenlijk heb ik mijn hele leven lang veel lichamelijk werk gedaan. Hele dagen liep ik te draven en te rennen en dat leek me eigenlijk wel sport genoeg maar daar komt nu, hier in het zonnige zuiden van Spanje helaas verandering in en de kilo's vliegen eraan.
Ik zit veel achter de computer, heb geen gastenappartementje meer schoon te houden, ren niet meer uren achtereen trap op, trap af in de schouwburg en doe geen enkele boodschap meer op de fiets.
Het resultaat is helaas pijnlijk zichtbaar maar sinds eergisteren heb ik een oplossing gevonden. De tuin!
Onze tuin is groot en niet bepaald onderhouds-vriendelijk. Nu weet ik niets van tuinieren maar veeg en hark me helemaal ondersteboven. Her en der knip ik iets weg en hou fanatiek het zwembad bij.
Ik heb derhalve maar besloten dat ik tuinieren als een sport mag gaan beschouwen.
Ik zweet, vloek en tier als ik weer eens vastzit tussen de doornen van de rozenstruiken, laat mijn spierballen rollen als ik de meterslange tuinslang meezeul door de perken en loop ettelijke keren het stijle toegangspad op en af. Topsport. Pure cardio!
Alexander trekt me inmiddels iedere ochtend het zwembad in, laat me ploeteren, is onverbiddelijk en kent geen genade meer. 'Zwemmen, vetklep. Nog tien baantjes.'
De Montignac bijbel is wederom tevoorschijn gehaald en ik ben vastberaden dus als jullie over een paar maanden een beeldig slank meisje zien paraderen door de straten van Malaga, dan zou ik dat zomaar eens kunnen zijn.
