Met het vliegtuig naar Andalusie

toentertijd alleen rekening te houden met mijn man wat betreft de vakantiewensen. Lekker makkelijk. We hadden dan ook precies dezelfde smaak.
Nu we dus voor het eerst samen weg zouden gaan en ik de zaakjes aan het regelen was bleek dat er opeens zoiets bestond als "prijsvechters". Wauw, dat kende ik helemaal niet. Het was vreemd om op de site van Ryanair terecht te komen en er achter te komen dat ik in het hoogseizoen toch maar 90 euro voor een retourtje hoefde te betalen. Ik heb het wel drie keer gecontroleerd maar het was echt zo. Mooi, doen we dat. Meevallertje zeg. Wel een roteind rijden naar Charleroi maar laten we het maar gewoon een keer proberen.
Heel vroeg in de ochtend reden we weg, op naar het vliegveld. Bij het inchecken sprak de stewardess van Ryanair: "U heeft 17 kilo bagage mee. Dat zijn er twee teveel.". Ah, daar had ik dus even overheen gelezen. Op deze vluchten gaat er maximaal 15 kilo per persoon mee en niet, zoals ik gewend was, 25 kilo. Zo zie je maar weer.
De koffer van Alexander bleek 13 kilo te wegen. "Fijn zo", jubelde ik, "dan klopt dat weer mooi", maar zo werkt het dus niet. 15 kilo is 15 kilo en wel per koffer. Daar wilde ik geen discussie over aangaan maar mijn aangeboren Hollandse gevoel voor zuinigheid borrelde op. Zonder pardon haalden we de beide koffers weer van de band, hevelden de nodige zaken over en sloten weer achteraan aan in de rij wachtenden.
"15,5 en 14,5 kilo, zuchtte de stewardess". Ik stond met samengeknepen billen voor haar. 'Ik maak er een prestigekwestie van als het moet', dacht ik maar met een vermoeide blik plakte ze een labeltje op beide koffers en gaf ons de paspoorten terug. Stomme Hollanders! Ik hoorde het haar denken.
"Een prettige reis gewenst", sprak ze. "Dank u wel mevrouw."