Het strand van Valencia

Oude en nieuwe gebouwen staan vriendelijk naast elkaar in het centrum en het stoort niet. Sterker nog. Het voelt alsof het zo hoort.
Over de tapas waren we wel héél erg te spreken. In het restaurantje waar we naar binnen waren gelopen maakten ze van iedere tapa een waar kunstwerkje.
Ook opvallend was het weer hoe vriendelijk iedereen voor ons was. Als we voor de zoveelste keer een wanhopige poging deden om iets in het Spaans te vragen vertoonden ze oprechte belangstelling en hadden engelengeduld met ons. Aan alle kanten werden we geholpen en zonder morren verruilden ze hun 'Valenciano' voor het 'Castellano'. De schatten.
Gek genoeg had ik het al gedacht. Ik ben hier nog nooit eerder geweest maar ik wist het gewoon.
Valencia en ik horen bij elkaar.