van Don Quichote de la Mancha. ‚“De wegen zijn hier geweldig,‚” prees A de Spaanse wegenbouwers. ‚“Het lijkt wel of er net voor ons nog iemand met een strijkijzer over de weg is gegaan. Lekker rijden zo zeg, bevalt me prima. Even stoppen voor een kop koffie?‚”
Het was nog vroeg dus durfde ik bij het wegrestaurantje nog nèt een grote mok café con leche te bestellen zonder bang te hoeven zijn de hoon van de Spanjaarden op m'n nek te halen.
Koffie met melk is hier toegestaan bij het ontbijt maar als je het na elf uur 's ochtends nog durft te bestellen ben je in hun ogen maar een watje.
Je drinkt het zwart of met een stevige scheut drank erin. Punt uit.
Nou, dan ben ik maar een watje want ik ben dol op de Spaanse koffie met warme melk. Het lijkt wel of ie dikker is dan onze koffie en wat mij betreft kunnen zelfs de Italianen daar niet aan tippen.
Don Quichot en Castilie la Mancha
‚“Kijk,‚” wees A toen we weer in de auto zaten. ‚“Daar zijn de molens van Don Quichote. Wat was het verhaal nog maar weer? Was hij niet een beetje de kluts kwijt en vocht tegen de windmolens omdat hij dacht dat het monsters waren?‚”
Tot mijn grote schande moest ik toegeven mijn klassiekers niet goed te kennen.
‚“Als we weer in Nederland zijn haal ik het boek onmiddellijk bij de bieb,‚” beloofde ik plechtig.
Als toekomstig inwoner van Spanje hoor je dat gewoon te weten, toch?
