Spanje volgens Anne van Dos Cortados

In mijn jeugd heb ik heel veel paard gereden en was bijna dagelijks op de manege te vinden.
Al mijn zakgeld ging er aan op en ik nam zelfs een extra weekend baantje bij 'van der Valk' om maar zoveel mogelijk extra lessen te kunnen betalen.

Paardrijden in Andalusie

Toen we twee jaar geleden in een bed and breakfast in Andalusië logeerden, hoorde ik van de eigenaren dat er een manege, vlak in de buurt zat. Ze maakten buitenritten van drie uur in de overweldigende natuur.
Voor Alexander, die nog nooit op een paard gezeten had, was het een lang gekoesterde  jongensdroom.
Hij zag zichzelf altijd als een soort Lucky Luke op een paardenrug zitten, inclusief rieten hoed en cowboyzadel en in zijn fantasie reed hij door het woestijnachtige gebied van Arizona. Het werd Spanje.

In het geheim en met hulp van de eigenaren van de B&B maakte ik een afspraak met de manege.
Mijn kereltje was door het dolle. Andalusische paarden en ja hoor.... cowboyzadels hadden ze ook.
Hij bleek een natuurtalent te zijn en drie volle uren lang genoten we van de rit.
Dat we de volgende dagen bijna niet meer lopen konden van de zadelpijn hebben we maar voor lief genomen. Vergeten doen we het nooit meer.

Om half negen stond het ontbijt voor ons klaar. Veel te vroeg voor mij maar vandaag gaan we paardrijden door de heuvels van Almeria.
Wederom dwars door een Rambla rijdend kwamen we na een klein half uurtje hortend en stotend aan bij de stoeterij van Uta, een Duitse arts die reeds jaren geleden besloot dat Duitsland wel voldoende artsen had en dat zij haar tijd wel beter kon besteden.

Er stonden maar liefst twaalf uit de kluiten gewassen paarden van een Deens ras in de weide. We hadden het veel kleinere Andalusische ras in gedachten dus dit was een verrassing. Er waren drie exemplaren gezadeld op 'cowboy-wijze' en na een paar aanwijzingen gingen we op pad met een jonge Duitse meid die ons mee nam de heuvels in. Het was adembenemend mooi en nog niet al te warm.
Twee heerlijke uren volgden en na het afstijgen hadden we zowaar geen zere billen.

Alexander moest hoognodig naar de kapper. Dit hadden we al eerder bij de hand gehad in Spanje en ik schreef er toentertijd het volgende over:

 'In de tussentijd begon Alexander, mede door de straffe wind aan de kust, meer en meer op Beethoven