‚‘Waar is Marcelia? Zie jij haar ergens? Waar zit ze dan nóu weer?’
Het was de 12e februari en we liepen in de volle zon door het centrum van Malaga.
Na enig turen zagen we haar staan. Ze was op de rand van een fontein geklommen en fotografeerde de kathedraal.
Onze ‚‘Ceel’ wist niet waar ze het eerst en het laatst moest kijken en liep over van enthousiasme voor deze heerlijke, elegante stad. We konden haar maar nauwelijks bijhouden.
Het zuiden van Spanje is onbekend gebied voor haar en inmiddels begrijpen we overduidelijk dat het haar meer dan goed bevallen is.
‚‘Gaan we tapas eten? Wat is hier de specialiteit? Gaan we nog naar die beroemde bodega? Drinken we hier ook zo’n glas van die beroemde Malaga wijn? Waar is de zee? Gaan we sardientjes eten op het strand? Oei, wat een geweldige winkels. Kan ik daar even naar binnen lopen? Hebben we nog tijd voor een bezoek aan de vesting? Hier zit toch ook een stieren-arena in de buurt?’
Met de bus waren we die ochtend vanuit het kleine Spaanse stadje Alhaurin el Grande richting Malaga getogen. Een vol uur heen en ook weer een uur terug. Het retourtje kostte ons 4 euro en veertig centen. Hoe bestaat het.
En ook al hadden we de hele dag tot onze beschikking... Malaga bekijk je niet in éen dag dus lieten we haar de hoogtepunten zien en gingen we nog even gedag zeggen bij Helene, de eigenaresse van restaurant 'Vino Mio die onmiddelijk aan kwam lopen met hapjes en drankjes. Wat een geweldige gastvrouw is ze toch. Het was weer genieten.
Aan het einde van de middag liepen we het bekende Café Central binnen.
Achterin de zaak stond een man achter de toonbank. Hij droeg een stralend witte slagersjas en sneed geroutineerd flinterdunne stukjes Serrano-ham af van de varkenspoot. Ceel keek gebiologeerd toe.
We namen plaats aan een krappe tafel en boven ons hingen de gezellige TL-lampen weer. Inmiddels zijn we er aan gewend. De zaak zat stampvol en we bestelden Queso y Jamon met wat brood en aioli.
We lieten glazen wijn aanrukken en kwamen ondertussen niet meer bij van de over-enthousiaste verhalen van onze vriendin.
‘Kijk’, sprak ze. ‚‘Dát bedoel ik nou. Zo hoort het leven te zijn. Ik ga onmiddellijk plannen maken als ik thuis ben. Hier moet ik wonen. Wow, wat een stad.’
