Vanaf het grote plasmascherm in het warenhuis keek ze me streng aan en gebiologeerd staarde ik terug. Helemaal in het zwart gekleed, het haar in een strakke knot achter op haar hoofd gedraaid, inclusief bloem en overdadig in de make-up gezet stond ze daar. Ze was al wat ouder en haar geaderde handen waren opvallend. Achter haar stonden en zaten mannen met gitaren. Naast de mannen twee jongere vrouwen. De rest van dit gezelschap was gekleed in rood en zwart. Tientallen mensen hadden stil gehouden voor het scherm en zo ook wij.
Totaal gefascineerd keken we naar de bewegende beelden en lieten de zang en dans bij ons binnenkomen. Ravenzwarte haren, uitbundige jurken, stampende voeten…..
"Weer eens wat anders dan Jazz, lief", sprak ik met een lachje. Het was maar half als grapje bedoeld want sinds ik Alexander ken word ik begraven in Jazzmuziek. Vanaf het ontbijt tot laat in de avond, thuis, in de auto of op kantoor, als er muziek opstaat is het Jazz. Zoveel Jazz dat ik het al bijna niet meer
