De fietsen werden gehuurd in het centrum en daar gingen we.
Vol goede moed stapten we op onze lage crossfietsen. Gekke onhandige dingen temeer omdat Valencia zo plat is als een pannenkoek. Een oude stadsfiets was hier prima geweest.
Op weg naar het Turiapark besloot Alexander nog een stukje binnenstad mee te pikken.....
Als een ware kamikaze schoot hij van links naar rechts tussen de gevaarlijk grote bussen en het razende verkeer door. Ondergetekende restte niets anders te doen dan te volgen.
Toen het kereltje vergenoegd omkeek waar ik toch wel mocht blijven en mijn krijtwitte gelaat bezag begreep hij wel dat hier iets niet helemaal in de haak was voor één van ons. Er mag helemaal niet overal gefietst worden. Er zijn speciale routes voor fietsers maar daar trok onze stuntman zich niets van aan.
Na een kwartiertje die voor mij een eeuwigheid scheen te duren konden we eindelijk de boze binnenstad achter ons laten. Alexander met een grijns van oor tot oor. Ik met een klein hartinfarct en 30 extra grijze haren.
In het park was het heerlijk. Wat een aanwinst voor
