Geen Hollandse winters meer

Al zolang ik met Albert samen ben, ruim 10 jaar inmiddels, zijn de wintermaanden moeilijk. Albert heeft altijd pijn, wat veroorzaakt is door een ongeluk met giftige stoffen. Vocht en kou zorgen voor erg veel pijn en zo leven we in de winter eigenlijk als kluizenaars.

Gezondheid en het warme klimaat van Spanje

De zomers daarentegen zijn vol gezelligheid, uitstapjes, plezier met het gezin en jarenlang hadden we ook nog onze paarden waar we mee op stap gingen. Mensen kennen ons dan ook vooral als het gezellig bourgondische stel wat altijd wel iets leuks doet, want dan zijn we zichtbaar, dan leven we, dan genieten we. Begin 2010 besluiten we dat we dit leven het hele jaar door willen beleven.

Overwinteren in Spanje of misschien toch emigreren?

Wat dan? Overwinteren, zoals artsen hem al jaren voorhouden? Maar waar dan? En hoe? Albert heeft als chauffeur vroeger heel veel op zuidelijke landen als Spanje en Italië gereden en ik weet dat hij vaak droomt van een huisje in Zuid-Frankrijk of nog zuidelijker. Maar ik weet het niet zo zeker. Al pratend besluit ik het toch eens een kans te geven en ga ik me online inlezen in het leven in Spanje, wat duidelijk Alberts voorkeur heeft. Ik kan namelijk bijna niet geloven dat mijn natuurliefhebber, die zo'n hekel heeft aan drukte en mensenmassa's, zin kon hebben in het land Spanje, zoals ik me dat voorstel.

De Spaanse stranden en bakken in de zon.

Spanje, dat ken ik alleen van televisie en van de verhalen van platvloerse vakanties met veel zuippartijen en zonnebaden aan het strand. Ik heb een hekel aan zand, aan bakken in de zon en vooral aan hoge gebouwen die mijn uitzicht in de weg staan. Ik zie mezelf echt niet in een badplaats als Benidorm wonen. Maar dan gaat er een andere wereld voor me open. Ik lees over mensen die wonen in leuke vrijstaande huizen in de campo, op het platteland. Die genieten van bloeiende amandelbomen, van leuke marktjes in de omgeving, van een goed glas wijn uit eigen dorp en van de vrijheid die het leven in Spanje biedt.

En dan wil ik het zien ook! Wat is nou dat Spanje waar iedereen zo lyrisch over is? We boeken een gastenhuisje bij Nederlanders in Elche en begin mei rijden we samen naar Spanje. Eén ding is voor mij duidelijk, ons grote huis met stallen en land, dat wordt een te grote zorg. Als ik verhuis, ga ik helemaal, niet een beetje. Ik ben geen type om de helft van het jaar in een ander huis te wonen, ik wil een echt thuis, al is dat in het buitenland.

'Ik ben verliefd op Spanje!'

Wordt dat in Spanje? Voorzichtig laat ik het land op me inwerken. We toeren door mooie gebieden in de buurt van Valencia, verkennen het gebied langs het drogere deel van de Costa Blanca, ten zuiden van Alicante en verliezen dan ons hart aan de Hondon Vallei. Na een kleine week rijden we 's avonds richting de bergen van de vallei, na een heftige regenbui verschijnt een mooie regenboog en de lucht klaart op. En dan slaak ik een diepe zucht en komt het hoge woord eruit: 'Albert, ik ben verliefd op Spanje'.

Ik zie mijn lief naast me verbaasd naar me kijken en dan zie ik zijn gezicht één grote grijns worden. Hij wist het wel, zegt hij. Hij kent me goed genoeg, hij weet hoe ik altijd genoten heb van onze reizen naar Amerika, waar ik me in gebieden die verbazingwekkend veel lijken op dit stuk van Spanje altijd zo fijn voel. De mooie brede wegen, rondom bergen, maar niet van die hele hoge die je opsluiten, maar waar je van je af kan kijken. Oude dorpjes waar mensen elkaar nog kennen, maar op korte afstand toch een mooi modern winkelcentrum voor als je daar even zin in hebt, supermarkten met een assortiment waar je helemaal blij van wordt, het is er allemaal.

Een besluit werd genomen. We gaan emigreren

En dan wordt het echt. We zuigen informatie op, leren mensen kennen die ons zijn voor gegaan naar een leven in Spanje en we gaan huizen kijken met onze makelaar. We gaan snel, maar vastberaden te werk en in september wordt een mooi gloednieuw huis op onze naam gezet. Er wordt gepoetst, ingericht, geregeld en georganiseerd. Onze makelaar blijkt een gouden vondst, hij doet heel veel voor ons, ook in onze afwezigheid. En zo kunnen we half december in een kant-en-klaar huis en wordt een week later de tot gastenverblijf verbouwde garage in gebruik genomen door de eerste familieleden. We zijn er vijf weken en hebben prachtig weer, we genieten van wat de zon met ons doet. Albert beleeft er een heerlijke winterperiode waarin de pijn maar af en toe de kop opsteekt, maar waar hij dan ook weer wonderbaarlijk snel van herstelt.

Ondertussen spreek ik mijn beetje Spaans al best redelijk. Ik stap lekker alleen in de auto, haal mijn boodschappen liefst bij de plaatselijke Spaanse winkeliers en ook tijdens een avondje in de dorpskroeg kletsen we heel wat af met onze Spaanse dorpsgenoten. Introductie is niet nodig, want het hele dorp weet al wel dat wij de mensen zijn van de finca 'langs de kerk arriba arriba'. Spanjaarden zijn zo vriendelijk en gastvrij, als jij hen maar tegemoet komt en laat merken dat je bereid bent om hun taal te leren en in hun winkels te komen. En zo zitten we nu bijna dagelijks op ons terras, waar we genieten van de boomgaarden om ons heen, af en toe 'buenos dias' roepen naar de buren en andere voorbijgangers en elke dag de buurman met zijn geiten op pad zien gaan. We kijken elkaar af en toe met een diepe zucht aan en blijven elkaar vertellen hoe geweldig we het getroffen hebben met dit plekje.

En nu, een jaar na ons eerste besluit, is ons huis in Nederland verkocht en kijken wij uit naar juli, wanneer we samen met onze jongste dochter die een jaartje mee gaat, definitief in Spanje gaan wonen en hier resident worden. We hebben er geen gras over laten groeien, maar zijn dolgelukkig met ons besluit om in dit prachtige land onze toekomst te zoeken.