Een leven tussen de olijfbomen van Cordoba
Languit lig ik in een gemakkelijke stoel met mijn voeten op de pas witgeverfde pilaren die de balustrade op het terras van mijn ouders huis in Puerto de la Torre vormen.
Voor mij zie ik een grote tuin met druiven, heel veel druiven. Mijn vader maakt zijn eigen wijn en aangezien hij dol op wijn is heeft hij er honderden plantjes staan.
Wat is het leven in Andalusië toch heerlijk
Ik kijk naar het zwembad van mijn ouders. Aan beide kanten staan palmbomen. Er is geen tropischer aanblik dan palmbomen.
Het is vandaag zonnig, helder weer en dan kan je van hieruit de zee zien. Een mooie blauwe streep in de verte die naadloos overgaat in de al even blauwe lucht.
Het barst hier van de vogels en ze zingen er deze ochtend vrolijk op los.
De zon schijnt op m'n gezicht en aangezien het nog vroeg is voelt het aangenaam aan.
Wat zal ik vandaag eens gaan doen? De bus pakken en lekker gaan shoppen in Malaga? Of tourist spelen in Torremolinos? Eigenlijk heb ik helemaal nergens zin in. Gewoon een beetje dagdromen op deze plek klinkt me als muziek in mijn oren.
Mijn moeder brengt mij een bakkie koffie. Mmmmm, lekker, wat verwent ze me toch weer. Elke keer als we op vakantie komen bij mijn ouders, zorgt ze ervoor dat we niets te kort komen. Mijn kamer is dan helemaal in orde gemaakt en ze heeft allerlei lekkere hapjes in huis gehaald.
Zouden wij niet ook naar Spanje kunnen emigreren?
Mijn vader loopt door de tuin en inspecteert zijn plantjes. Je kan zien dat hij de jongste niet meer is want alles doet hij in een rustig tempo. Of zou hij zich al helemaal hebben aangepast aan de Spaanse mentaliteit?
'Hola jardinero,' roep ik naar hem en hij zwaait lachend terug. Heerlijk lijkt me het leven hier in Spanje. Alles is zo relaxed, niks moet, geen haast. Konden we maar hier blijven.
Helaas gaat dat niet. Wij moeten werken voor onze centjes. En werken kunnen we alleen in Nederland want we zijn echte kantoor mensen.
Als je in Spanje op kantoor wilt werken, moet je op zijn minst de taal perfect beheersen en wij spreken alleen een paar losse woordjes.
Nou ja, dan maar niet op kantoor maar iets met m'n handen misschien?
Ik kijk naar mijn handen en vraag me af wat ik daarmee zou kunnen doen. Dan kijk ik naar mijn vader die net zijn handen in de aarde heeft gestopt om het onkruid eruit te trekken.
We kunnen tuinen onderhouden schiet het door mijn hoofd. Bij anderen het zwembad schoon houden, op een elektrische maaier over het gras scheuren en de plantjes water geven. Tot zover zou het nog goed gaan maar mensen willen vaak het totaal pakket en dan moet je verstand hebben van planten. En dat heb ik niet. Ik zie niet eens het verschil tussen kruid en onkruid. Je moet wat van bemesten en snoeien af weten. Ook dat weet ik niet, ik strooi altijd maar wat met mestkorrels in de rondte en als ik ga snoeien dan zwaai ik een beetje met de snoeischaar langs de takken. Nee, dit is niet wat we even zomaar kunnen gaan doen.
Plus nog dat ik denk dat het zwaar werk is, de grond is hier, vanwege het warme klimaat erg hard. Daar steek je niet zomaar een schoffeltje in. Nee, geen tuinen onderhouden.
Wat kan ik nog meer met mijn handen, mijmer ik verder.
Zou een eigen restaurant een idee kunnen zijn?
Koken! Een restaurantje beginnen. Een leuk tapasbarretje. Hoewel, als Hollander een tapasbar in Spanje beginnen is natuurlijk wel heel gewaagd. Moeten we dat niet gewoon aan de Spanjaarden over laten?
Een gewoon eettentje dan, met biefstuk en goed gebakken friet, in plaats van die slappe patatjes die ze hier serveren. Ja, zoiets en dan ergens hier in de buurt. Effe kijken hoor, op de weg vanuit het dorp naar mijn ouders toe zitten 1,2,3,4.........11 restaurantjes en dat op een stukje van vier kilometer. Nee, ik denk niet dat er iemand zit te wachten op numero 12.
En in het toeristengebied? Naast 'kroket van Ed?' Nee, daar willen we niet zitten, want als je daar werkt zal je daar ook daar moeten wonen, midden tussen alle vakantievierders in. Klinkt niet echt aantrekkelijk.
Zucht. Oké, geen eettentje. Wat kan ik nog meer? Schilderen! Ja, dat ga ik doen. Met mijn schildersezel ergens zitten en tegen betaling portretten schetsen. Hoeveel zou je voor een schets kunnen vragen? En hoeveel mensen laten zich ook daadwerkelijk schilderen in plaats van alleen maar om je heen hangen en op je vingers kijken? En waar vind je mensen die voorbij schuifelen? Juist ja, weer in dat toeristenstadje. Nee, geen goed plan. Misschien ergens een klein hotelletje beginnen of een bed&breakfast? Niet tussen al die hoge appartementencomplexen aan de kust maar ergens in het binnenland. Daar zouden we alles in praktijk kunnen brengen wat onze handen kunnen. Alleen, wie gaat ons daar vinden? Hoeveel mensen rijden die kant op en willen dan bij ons slapen? Zucht, nee dit is het ook niet. Er zit voor ons niks anders op dan volgende week gewoon weer het vliegtuig terug naar Nederland te pakken. Misschien dat we ooit nog eens een goed idee krijgen want Spanje? Ach, heerlijk......
