Spanje volgens Anne van Dos Cortados

'En denk er aan', zegt mijn schoonheidsspecialiste Loes streng. 'Je smeert je iedere dag in. Met factor 50. Nooit overslaan. De zon is schadelijker voor je huid dan roken!'
Ze zwaait energiek met haar lelieblanke vinger voor mijn neus om de ernst van de situatie extra kracht bij te zetten.
Treurig werp ik een blik op mijn decolleté waar redelijk nauwkeurig het verloop van de Nijl-delta is ingekerfd. Onherstelbaar beschadigd na een lange rit per Jeep door de binnenlanden van Turkije op wat waarschijnlijk de warmste dag van mijn leven is geweest. En dat alles zonder ook maar een likje zonnebrandolie.



'Niets meer aan te doen, vervolgt Loes haar relaas. 'Daar kan ík zelfs niets meer aan verbeteren maar dat wil niet zeggen dat je het nog erger moet maken.
'Smeren, smeren en nog eens smeren is het devies en dat volg ik maar op maar onder protest. Ik vind het vies. Het goedje is klef en trekt niet goed in m'n huid maar ja..... als Loes het zegt.....



De dagen van onbezorgd uren lang in de zon liggen bakken zijn voorbij en ik moet je zeggen dat ik dat helemaal niet erg vind. Het leven onder een parasolletje en in de schaduw bevalt me zo veel beter en gek genoeg wordt ik nog steeds met het grootste gemak bruin, zelfs met m'n vette smeerseltje op. Misschien koop ik zelfs nog wel een fleurig zonnehoedje, straks.

Loes kan trots op me zijn.

 

Ze hadden gelijk. Ze hadden allemaal gelijk!
Hoe heb ik ooit kunnen denken dat een bezoek aan Malaga niet iets voor ons zou zijn? Het commentaar van vrienden en bekenden was dan ook niet van de lucht.
'Ga toch eens goed kijken sufferds', dus dat deden we maar.


De binnenstad is fris en de brede straten geven lucht. Er hangt een lichte energie en het was heerlijk zonnig en uitermate gezellig. Jeetje, dus dít is Malaga?

Nergens zag ik hier friet van Piet en rose- verbrande toeristen met ontbloot bovenlijf. Nee hoor. Stijlvol en sprankelend vonden we het.

De oude Bodega 'El Pimpi', de kathedraal en het fort hebben we reeds bezocht en ook de nieuwe haven hebben we uitbundig bewonderd. Hier zullen we beslist nog een paar keer terug komen want Malaga in éen dag, dat gaat niet lukken. Gelukkig maar want het bevalt ons er meer dan prima.

Op weg terug naar ons vakantiehuis zagen we een flinke rookpluim opdoemen ergens in de heuvels. Brand! Een helikopter cirkelde rond, we hoorden sirenes loeien en bleven verschrikt staan. Lang genoeg om de helikopter terug te zien keren met onder z'n buik een ferme zak met water.

Swoeshhhhhhh........ het water werd zorgvuldig geloosd op de plek des onheils en het leed was snel geleden. Knap hoe ze dat hier in de gaten houden.
Nog geen twee kilometer verwijderd van ons huisje zagen we een tweede rookpluim opstijgen. De politie was al ter plekke en loodste ons langs de brandende berm. Er was een squad in de brand gevlogen en met enige gezonde tegenzin vervolgden we onze weg naar 'huis'. Zo dichtbij....

De omgeving is hier gortdroog en om die reden zien we de heli's dan ook met regelmaat van de klok patrouilleren. Hier een sigaret uit je autoraam gooien... Daar moet volgens mij zo ongeveer de doodstraf wel op staan.
Eenmaal thuis vertelde Alexander me dat de helikopters overal water vandaan halen. Ook uit privé zwembaden. Heel begrijpelijk maar ik hoop dat ze goed opletten dat er toevallig niet nog iemand in zwemt als ze met hun enorme waterzakken het water uit de blauwe baden scheppen. (Zeg, Pedro. Waar is oma toch?)

Piepend en krakend klim ik het weggetje naar boven, waar ons vakantiehuisje staat op. 'Best stijl' kan ik nog net uitbrengen maar verval dan snel in stilzwijgen om zo mijn krachten een beetje te sparen.
Een kwartiertje heen en een kwartiertje terug was het lopen. Heel goed voor onze conditie, zal ik maar zeggen.


Het plaatsje Sayalonga is een bergdorpje en hier heb je niet veel aan modieuze pumps maar een aantrekkelijk plaatsje is het wel.
Gisteren hadden we het geluk de finale Italië-Spanje tussen de inwoners te mogen bekijken en na afloop ben ik best even druk geweest de zilveren confettie uit haren en kleding te plukken. Een hele bijzondere ervaring.

Enfin, vandaag hebben we boodschappen gedaan voor een heel weeshuis, de boel weer een beetje bijgewerkt en langzaam maar zeker maakt het 'mañana' gevoel zich meester van ons.
Mijn grijze geitenbreier ligt in het zonnetje en staart naar de zee. Ik ga zo een beginnetje maken aan mijn boekencollectie.
Koken doe ik straks wel. Of niet.