Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Ik mis Spanje en hoe leuk ik het hier ook vind, ik mis het Spaanse leven.
Hier in Deventer knutselen we vrolijk door aan de vernieuwde website en komen bijna de deur niet meer uit.
De oliebollenkraam doet al goede zaken en ook kunnen er reeds kerstspullen gekocht worden in de winkels. Niet echt iets voor mij maar het hele sfeertje eromheen heeft toch wel iets.
De handschoenen en de wollen sjaal heb ik weer in gebruik en het is al behoorlijk fris buiten. Herfst in Nederland.

Het lijkt alweer tijden geleden dat we drie maanden in Spanje verbleven en wat ik het meest mis is het rondreizen.
Het was heerlijk om in ons Andalusische huisje op de berg te verblijven maar het rijden van stadje naar stadje is mij het meest bevallen.
Uitputtend was het wel maar ook was het onweerstaanbaar leuk.
De ene dag wandel je door Madrid en de volgende dag zit je ergens midden in de natuur. Heerlijk, die afwisseling.
Eigenlijk zou ik dat altijd wel willen. Een beetje hier... een beetje daar en daar werken we doelbewust naartoe. Dát is het plan.
Op het internet vond ik een tekst die me niet meer los heeft gelaten. Ik heb de woorden vergroot, uitgeprint en ingelijst en het hangt nu duidelijk zichtbaar op kantoor. Ik kijk er iedere dag wel even naar.

If your dreams don't scare you, they're not big enough.

Geloof me. I'm scared. Happy scared...

Omdat ik nogal onmatig ben met alles wat ik doe, las ik een keer per jaar een detox-maand in. Het is een eigen verzinsel wat ik heb samengesteld uit de vele diëten die aangeboden worden.
'Niet te fanatiek¬†hè?', roept Alexander nog even voor vertrek naar Costa Rica en ik beloof het hem.

Het arme lijf moet even rust dus heb met mezelf afgesproken te minderen, koolhydraten zo veel mogelijk te vermijden en verder is het een kwestie van geen borreltjes, geen suiker en heel weinig koffie. Ik ontgift met groene leem en een speciale detox-thee.

De eerste vier kilo zijn er inmiddels af en het resultaat is al duidelijk zichtbaar. Wat is het toch eenvoudig eigenlijk. Nog 19 dagen te gaan maar als je er op instelt, lukt het prima en nu ik een weekje alleen thuis ben gaat het nog veel eenvoudiger. Je hoeft helemaal geen rekening te houden met andere eters in huis en zo kom ik ook niet in de verleiding.
Ik verwen mezelf schandalig tijdens dit soort maanden.
De badkamer is omgetoverd tot wellnessruimte. Het ruikt er naar jasmijn en sinaasappelbloesem en op de plank staan scrubjes, oliën,¬†crèmes¬†en olijfzepen.
Ik ga een keer extra naar de sauna en koop nu eindelijk de laarzen die ik eigenlijk te duur vond.

In een grijs verleden heb ik me eens gewaagd aan de beruchte citroensapkuur.
Deze gruwelkuur heb ik in tien dagen zonder te smokkelen afgemaakt. Crashdieet? Nou en of. Gezond? Ik denk het niet maar ik had er tien hele kilo's af, paste in maatje 36 en had een huid, zo zacht als babybilletjes.
Wel droomde ik er 's nachts van dat ik bakkerijen beroofde en de geur van het citroen/ahornsiroop mengsel kan ik me nog steeds levendig voor de geest halen.
Horror was het. 

Zo, en dan zet ik nu de soep op, vermaak me vanavond met drie films die ik uit de bieb gehaald heb en ben heel tevreden met mezelf.

Het is weer eventjes geleden. Ik weet het. Van het bloggen komt de laatste tijd niet veel en waarom? Tja, dat weet ik eigenlijk niet. 
We zijn lekker aan het werk met de website en de test-groep van Dos Cortados 2 kan over een week of twee aan de slag. Opeens gaat het hard.
Omdat ik op het moment een beetje meer tijd tot mijn beschikking gekregen heb, heb ik besloten weer verder te gaan schrijven aan mijn boek en hoofdstuk acht staat bijna paraat voor de immer strenge doch rechtvaardige Emie die mijn gefreubel redigeert.

Alexander loopt hier al enige tijd stuiterend door het huis want hij is wederom uitgenodigd door een vriend om een week naar Costa Rica te komen.
De tickets liggen al klaar en volgende week vrijdag vertrekt hij.
Ik heb heel vaak gezegd dat ik voor mijn schrijfsels absolute stilte nodig heb want ik kan mij maar op éen ding tegelijkertijd concentreren. Ieder geluid is er een teveel en dat maakt mij waarschijnlijk de enige vrouw ter wereld die niet kan multi-tasken.

Volgende week grijp ik mijn kans. Er zal niemand thuis zijn. Ik ben een volle week helemaal alleen. Geen excuses meer. Ik ga schrijven van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat.
Het boek beschrijft onze zoektocht naar een 'zonniger' leven en we zitten er vanzelfsprekend nog middenin.
Joost mag dus weten hoe ik hier een einde aan moet breien en nog moeilijker vind ik het om een geschikte en pakkende titel te vinden.
Mocht er iemand opeens een briljant idee krijgen... Ik hou me van harte aanbevolen.