Spanje volgens Anne van Dos Cortados

We bleken ongemerkt toch nog ruim 3650 kilometer te hebben gereden, deze vakantie.
Nadat de auto, die inmiddels qua kleur veranderd was van metallic grijs in ‚‘dusty brown,’ weer was ingeleverd bij de verhuur maatschappij gingen we met de metro naar het oude centrum van Valencia.
De eigenaren verwelkomden ons allerhartelijkst met een glas cava en een tapaatje.
Dit stads B&B op de tweede verdieping van een oud statig pand pal aan het 'Plaza de la Virgin' heeft drie gastenkamers en die zitten eigenlijk altijd vol.
Nu dachten we alles wel gezien te hebben en niet meer echt verrast te kunnen worden maar we hadden het weer eens bij het verkeerde eind.
Dit Bed and Breakfast in het centrum van Valencia doet het wederom helemaal anders en het was erg leuk nu eens in een echt stads B&B te vertoeven. Werkelijk alles heb je bij de hand. Een auto is niet nodig.
We waren nog niet binnen of een der gastheren vroeg ons of hij nog iets voor ons wassen kon. ‚‘Ik ben nu toch lekker bezig,’ zei hij. ‚‘Geef die was nou maar hier. Dat scheelt

Fris gedoucht begaven we ons om negen uur ’s avonds naar de mega eettafel op het terras. Er pasten makkelijk twintig man aan.
Een tapasavond zou het worden en er stond reeds een kom met witte Sangria voor ons klaar en op een bij-tafeltje vonden we olijven en geroosterde broodjes met sardines en alioli.
Nadat we aan tafel waren uitgenodigd werd deze vervolgens vol gezet met grote schalen met de heerlijkste tapas. Van gegrilde kipspiezen met knoflook en rozemarijn en ‚‘pimientos de padron’ (kleine gegrilde paprikaatjes bestrooid met grof zeezout) tot gevulde champignons, knoflookgamba’s en de lekkerste venusschelpen ever, vond Alexander.
Er stond zoveel dat de veertien aanwezigen moeite hadden om de schalen zelfs maar half leeg te krijgen.
Ondertussen werden de glazen vakkundig volgehouden met sangria en werden de gesprekken steeds vrolijker en luidruchtiger. Vanwege het internationale gezelschap wisselden Nederlands, Frans en Spaans elkaar in steeds hoger tempo af en zelfs wij spraken opeens ‚‘vloeiend’ Spaans. Iets wat ons de volgende ochtend aanzienlijk moeilijker afging...
Zo zie je maar. Met een borrel op valt de

We reden het plaatsje Moraira uit, richting het binnenland van de Costa Blanca.
Gisteren hadden we de kustplaats Javea al bezocht en ik was er verrukt van. Kleinschalig, mooie boulevard, verzorgde terrassen en stranden. Ja, voor mij begon het er op te lijken.
Toch moest het feest nog beginnen. Voor dat we het wisten reden we al door de groene Jalonvallei. We werden omringd door heuvelland. amandelbomen en wijnvelden. Adembenemend!
'Een pareltje, dit dal,' vond Alexander ook en we raakten niet uitgekeken.
In het dorp Jalon parkeerden we de auto, beroofden de plaatselijke VVV van al hun foldermateriaal en liepen na een wandeling door het centrum een kroegje binnen.
En daar ontmoetten we John, een Engelsman die hier al jaren woont. Ook wandelde er een Nederlander binnen en samen met die twee en met hulp van de barman zijn we heel wat aan de weet gekomen.

Ze vertelden ons over het klimaat van de Costa Blanca, de inwoners en de mogelijkheden voor verhuur van appartementen. Het werd een uurtje van intensief vragen en luisteren.
Ook gaven ze ons alle drie hetzelfde advies. Eerst een paar maanden iets huren en heel goed om je heen kijken. Nooit impulsief kopen. We nemen het maar al te graag aan.
Prachtig hè?, zei Alexander toen we, vroeg in de avond met tegenzin weer terug reden. We waren graag nog even gebleven
Morgen weer gaan kijken?