Spanje volgens Anne van Dos Cortados

'En zo zit het in elkaar en niet anders,' sprak ze met een stralende glimlach.
We waren op bezoek bij de Nederlandstalige gestor Ingeborg in Altea om wat meer zicht op de situatie te krijgen.

Een gestor in Spanje

'Het huisje is niet duur,' vervolgde ze,' maar de bijkomende kosten blijven vrijwel gelijk aan de kosten van een veel duurder huis dus reken maar op ongeveer 15.000 euro bovenop de aanschafprijs van het pand. Verder hebben jullie berekend dat er meer dan 15.000 nodig is om het huis naar jullie zin te verbouwen. Het is te overzien allemaal.'
'Waar ik me zorgen over maak is of het huis wel legaal is. Er wordt zoveel gerommeld.
Ik hoor van jullie dat het huis water van eigen bron heeft en bovendien nog niet is aangesloten op het elektra. Ga maar eens om contracten vragen. Vraag eerst of het huis helemaal legaal is.
Heeft het een bewoonbaarheidverklaring ? Vraag de kadastrale gegevens ook maar op. Volgens mij is het niet helemaal pluis en je mag er niet op gokken voordat jullie dat allereerst helemaal helder hebben.‚”
Boem!!!!! Dat was klare taal en precies wat we nodig hadden.  Het huisje met de amandelbomen zou zomaar eens af kunnen

'Ja, daar gaat ie weer.' Alexander stond al te rinkelen met de autosleutels en snel pakte ik de laatste spulletjes mee van de tafel. Landkaart, Spaanse woordjes, fles water…..
Op het programma voor vandaag stond het bezichtigen van de drie stadjes die we graag wilden bekijken. Alle drie liggen ze dicht bij Valencia.
Het eerste stadje was Lliria en we zijn er erg enthousiast over. Het is een middelgrote plaats en het heeft eigenlijk alles, inclusief een station voor de metro naar Valencia!
Koffie gedronken, bij twee Spaanse makelaars naar binnen gestapt, de plaatselijke VVV leeggeroofd  en een broodje gehaald bij de bakker.
Het was inmiddels 20 graden en ondanks de, bij vlagen harde wind was het echt aangenaam.
De route naar het volgende dorp was prachtig. En als de zon schijnt is het nog eens extra feest.
Via allerlei kleine, vaak onverharde weggetjes kwamen we aan in het tweede dorpje; Casinos, een

klein gehuchtje maar met een hele prettige sfeer.
Het derde plaatsje was Villar. Qua grootte hangt het tussen de andere twee plaatsjes in maar het mist een beetje de charme ervan. Het is een authentiek Spaans stadje zonder de, met terrassen gevulde pleintjes. Het mooie achterland van Villar maakt echter alles goed. Pure weelde.
‚‘Ons’ huisje staat twee kilometer verderop en vanzelfsprekend reden we er nog even naartoe. Alexander om wat video-opnames te maken, de oppervlakte van het huis op te meten en amandelbomen te tellen.
Ik voornamelijk om eens wat beter te zien wat er behalve amandelbomen nog meer op het land stond. Tijdens mijn wandeling om het huis en op het land vond ik de hele lekkere dikke vette olijfboom , rozenstruiken, een kweeperenboom, een vijgenboom, drie volwassen pijnbomen,  honderden meters met wilde tijm en rozemarijn, een pergola waar zich een hele oude druif omheen had laten leiden en verder nog wat spul wat ik echt niet thuis kon brengen en de‚Ķ.. zo hoorde ik later van Alexander, ongeveer honderdvijftig amandelbomen.
Mijmerend reden we aan het eind van de middag weer terug naar ons appartement. Morgen gaan we naar de gestor in Altea, voor meer informatie over de bijkomende kosten van de aanschaf van een huis en dan houden we het verder voor gezien. Meer dan dit kunnen we voorlopig niet doen.

Wat heb ik me ontzettend vergist. Bij deze buig ik diep in het stof en ga proberen mijn eerder gemaakte fout op een vorig blog recht te zetten.
Toen wij vorig jaar door deze streek reden was het hoogseizoen. Het was heet. Het was plakkerig.
We waren enorm geschrokken van Benidorm ook al wisten we dat we daar nooit in de buurt zouden willen en hoeven te wonen.
Om op onze plaats van bestemming terecht te komen reden we door het kunstenaars dorpje Altea in de regio Alicante en hierover schreef ik in mijn blog van vorig jaar zomer het volgende.

"In de gids stonden een paar hoogtepunten beschreven waaronder het schilderachtige dorpje Altea. Om van de 'Benidorm-schrik' te bekomen zijn we daar heen gereden maar daar aangekomen zijn we de auto niet eens uit gegaan. Precies het zelfde gebeuren. Exact het zelfde publiek, weer dezelfde rotzooi. We besloten nog liever te verhuizen naar IJsland met een huis naast een actieve geiser dan hier ooit nog in de buurt te komen.‚”
Wat dom van mij. Het is nu Februari. De zon schijnt