Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Makelaar 1 stuurt een mail vanuit Spanje. 'Anne, de papieren van het Amandelhuis schijnen in orde te zijn maar kijk het wel even na met een advocaat.' Makelaar 2 verzekert me dat het huis witter dan wit is. 'De elektra kan aangesloten worden hoor. Geen enkel probleem.'
Ik vertrouw het niet en schrijf een mail met daarin al mijn vragen betreffende ons felbegeerde 'Amandelhuisje.'
Mariluz vertaalt in vlekkeloos Spaans en vervolgens gaat de mail naar het Spaanse gemeentehuis in het dorp.
Nog geen uur later heb ik antwoord.
'Geachte mevrouw. Het huis is niet legaal en komt beslist niet in aanmerking voor elektra. Hiervoor zal u moeten proberen het hele bestemmingsplan te laten wijzigen.'
Het is klip en klaar. Het huisje schrijven we af. Teveel

'Bienvenidos, amigos. Kom binnen. Hoe was het in Spanje? Cuenta!!!!!!!'
Zo, dat was nog eens een warm onthaal bij Mariluz, onze lerares Spaans.
Ze opende de deur naar het leslokaal en ja hoor, de tafel stond vol met Spaanse tapas!
Tapasles bij Mariluz. Het leukste wat er is.
Het werd een hele lange en bovendien erg gezellige les waarbij we om de beurt in het Spaans probeerden te vertellen van onze avonturen.
Met een mond vol Spaanse ham en albondigas, vertelden we van huizen met veel te grote zwembaden, vergunningen, makelaars en

Ah, heerlijk. Het was goed om weer terug te zijn in Valencia. Wat het is weten we niet zo goed maar we zijn beiden gek op de stad.
Met gevaar voor eigen leven parkeerde Alexander de auto pal in het centrum en lopend gingen we verder, op zoek naar restaurant 'Tapeneria', dicht bij het Plaza del Carmen.
De mannen van het bed and breakfast wachtten ons al op. Het was geweldig ze weer te zien.
We vertelden van onze speurtocht en kregen nog wat tips en ideeën mee.

Het menu del dia in Spanje

We bestelden het 'menu del dia' en het smaakte ons geweldig. Hoe het toch kan dat ze midden in het centrum van Valencia een drie gangen dagmenu kunnen serveren onder de tien euro is mij een

raadsel maar het kan ook hier op bijna iedere hoek.
Heel voorbarig werd er besloten dat, als het zo ver was, we van tijd tot tijd van huis zouden ruilen.

Al met al werd het een lange lunch en laat in de middag  vertrokken de mannen naar hun B&B en zochten wij de auto weer op.
'Ik zou hier nog wel weken willen blijven,' zuchtte ik. Morgen gaan we al weer terug naar Nederland. Het is onvoorstelbaar hoe de tijd vliegt maar we hebben heel veel opgestoken, deze weken en daar kunnen we straks thuis weer mee aan het werk.
We weten nu wat we willen en dat is een grote stap vooruit.