Spanje volgens Anne van Dos Cortados

'Ik mis alleen de Hema' is de titel van een boek. Het zijn korte verhalen, geschreven door emigranten en het was bijzonder leuk om te lezen.
Ook diegenen die heel bewust gekozen hebben voor een leven in Spanje missen soms toch een stukje van 'hun' Nederland.
De files, de regen, de grijze luchten en de vele, vele regeltjes die we hier hebben, kunnen ze missen als kiespijn. 
Vrienden en familie worden het meest gemist maar verder zijn het vaak maar kleine dingetjes die ze missen en gek genoeg zijn het vaak eetbare zaken.
Drop en pindakaas, horen we vaak. Friet, frikandellen, haring met een uitje, een kroketje, filet Americain.... 
Goudse kaas, hagelslag, Indonesische kruiden, Bossche bollen, boerenkool stamppot, stroopwafels, senseo pads, poffertjes.... Ja zelfs spruitjes worden soms innig gemist. 
Een Belgische vriend met een bed and breakfast in Andalusie mist de mooie, zware Belgische bieren en een ander bevriend koppel met een B&B in Valencia maakt iedere kerst weer hun zelfgebakken 'Hollandse' oliebollen.

Vandaag Twitterde een emigrant: 'Als er ook maar iemand deze kant op komt... Neem alsjeblieft een paar rookworsten voor me mee.'
Ik voel met hem mee. Dat is waarschijnlijk hetgeen ik ook het meest zou missen. Die van de Hema, vanzelfsprekend.

Spanje is niet alleen overweldigende natuur, oude cultuur, idillische witte dorpen, schitterende bed and breakfast's en meer van dat fraais waar ik zo graag over schrijf.
Spanje is ook overvolle kusten, friet van piet en mijn grootste nachtmerrie: de karaokebar.
Een verhaaltje uit de oude doos.

Het was een leuk dorp, vlak bij de kust en zoals het vaak geval is met de meeste aantrekkelijke Spaanse plaatsjes barst het er dan van de buitenlanders.
Ook hier was het niet anders en de Engelsen voerden op deze plek de boventoon.
We hoorden de muziek al van verre.
"Vergis ik me nu of hoor ik Tom Jones?" Nieuwsgierig geworden liepen we op het lawaai af.

‚‘Green green grass of home’, zong Tom met zijn zware stem.
We stonden stil voor ‚‘The black horse’, een typisch Engelse pub. ‚“O, hemel. Het is een karaokebar.
Gaan we naar binnen? Gaan we even een kijkje nemen? Ah, toe‚Ķ‚”
Dit was een bezienswaardigheid voor ons. Een grote groep met louter Engelsen, samengepakt in een pub in Andalusië.

‚“What can I get you, dear?‚” schreeuwde de rondborstige kasteleinsvrouw met het diepe decolleté vriendelijk boven het lawaai uit en wij bestelden bier en gin and tonic, net als de andere aanwezigen.

Het was prachtig. Overal gouden kettingen, gedragen door zowel de mannen als de vrouwen. Er was niemand in de zaak die geen tatoeage had zelfs de hele kleine kinderen zagen we reeds gouden oorbelletjes dragen.
Opvallend was hoeveel plezier de Engelsen leken te hebben. Iedereen wilde zingen en bij tijd en wijle trokken ze elkaar de microfoon bijna uit de handen.
‚“Can I get you another one, love?‚”, sprak ze en wees naar mijn lege glas.
Ik had nog niet geknikt of mijn glas zat alweer vol. Ze schonken stevige maten hier.
De gasten hadden er overduidelijk plezier in en wij ook. ‚“Net de Jordaan hier,‚” riep Alexander vlak bij mijn oor.
Bijna twee volle uren hebben we het volgehouden in ‚‘The black horse’, soms even naar buiten lopend om naar adem te happen en af te koelen.
Bij de deur aangekomen draaiden we ons nog even om en zwaaiden naar de bardame.
‚“Cheers, love‚”, brulde ze zo hard ze kon. ‚“Please come again‚”

Welk bed and breakfast is jou nu het meest bijgebleven?, vroeg Alexander en we waren het er helemaal over eens.
Het Engelse B&B in de Alpujarras zullen we nooit meer vergeten.
Met gevaar voor eigen leven, heuvels, dalen en gevaarlijke bochten trotserend kwamen we er na lang zoeken, totaal bezweet en doodmoe aan.
Ons huurautootje was eigenlijk niet gemaakt voor zo'n traject en ik was blij dat we er zonder kleerscheuren vanaf waren gekomen.
De lieve eigenaresse van het bed and breakfast was Britser dan Brits, onze kamer zag er uit als de showroom van Laura Ashley, eten deden we binnen in een benauwde kamer en het diner bestond uit lam, geglaceerde worteltjes en aardappelpuree. De ramen zaten potdicht en het was er ongehoord warm.
Ondanks de hitte bleek het water van het zwembad ijskoud en van een honesty-bar hadden ze nog nooit gehoord.

Het uitzicht wat we hadden vanaf de patio bij onze kamer maakte alles gelukkig meer dan goed.
Die nacht bewonderden we het bergachtige landschap, we hoorden nachtgeluiden die we niet konden thuisbrengen en de hemel was bezaaid met sterren. De vreemde veeg die ik in de lucht ontwaarde, bleek de Melkweg te zijn. Het was een overdonderende ervaring voor dit stadsmeisje.
De Alpujarras is niet voor 'beginners' maar ik had het voor geen goud willen missen. Het is een prachtig stukje Spanje.