Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Tapas versus sushi

Eten is een grote hobby van me maar koken? 

Ach, ik doe m'n best, zet een aardig Hollands potje op tafel, Indonesisch koken en stoofpotjes fabriceren gaat me ook goed af en over tapas en pintxos hoeft niemand me meer iets te vertellen.
Moeilijke zaken zoals het in elkaar knutselen van soufflés, lamsrack of de perfecte risotto laat ik graag aan een ander over.
Het is vooral het gebrek aan geduld en aandacht wat me nog weleens nekt. Koken?, prima maar ik wil er niet meer dan een half uur aan besteden.
Vandaag komt mijn vegetarische schoonmoeder Selma een hapje bij ons eten.
Een lente-ui soepje als voorgerecht, boeren yoghurt met een saus van verse bramen (dank je wel buurman), bruine suiker en een ferme scheut Likor 43 en appelkruimel als toetje en, zo bedacht ik me..... laat ik eens wat sushi maken als hoofdgerecht.
Ik zal jullie de details besparen maar het was geen makkie.
De eerste badge viel helemaal uit elkaar, bij de 2e poging vergat ik de vulling maar inmiddels liggen er 25 keurige sushi op ons te wachten in de koelkast. Of ze te eten zijn moet ik nog maar even afwachten maar ik ben er twee uur mee bezig geweest. Een unicum.
Ondertussen ziet de keuken er uit alsof er een bom ontploft is. Dat eerst maar eens op orde brengen.
Ik heb nog een uurtje.

Spaanse recepten? Klik hier

Enige maanden terug was het weer zover. Geen broek paste ik meer.
Peinzend bekeek ik mijn buik, listig vermomd als puddingbroodje en toen wist ik wat me te doen stond.
Met frisse tegenzin haalde ik mijn lijn-bijbel van Montignac weer tevoorschijn en dat werkt altijd.
's Ochtends twee bruine geroosterde boterhammen met niks en een sinaasappel voor de vezels, 's middags een grote salade of een paar gebakken eitjes en voor de avond bestaat het menu uit vis of vlees met veel groenten.
Tergend langzaam smolten de kilo's er weer af en inmiddels pas ik overal weer in.
Die zes kilo hadden er veel sneller afgekund maar mijn grote struikelblok zijn onze kookgrage vrienden en het feit dat ik de ruggengraat van een dropveter heb.

Mediterraans dieet

Het is toch ook zo gezellig allemaal en onze vrienden zetten ons steevast bergen tapas voor. Ze weten hoe gek we er op zijn.
'Is toch gezond Anne?,' grijnzen ze listig. 'Het is allemaal Mediterraans en het Mediterraanse dieet is toch enorm gezond? Nog een glaasje cava?'
Natuurlijk knik ik driftig van ja want van enige matigheid in m'n leven heb ik ook nog nooit gehoord.
Toch heb ik inmiddels een trucje. Van meneer Montignac mag je alles eten behalve koolhydraten en suiker dus vervang ik de stokbroodjes door schijven komkommer, blijf van de rijstgerechten af en doe me uitbundig tegoed aan kazen , hammen, stukjes vis en andere Spaanse feesthapjes.
Ik peuter gewoon overal het brood onder vandaan.
Helpt het? O, ja. Ik blijf keurig op gewicht en geniet van mijn zelf uitgevonden Spaans-Mediterraans Montignacken.
Zo, en dan nu fluks in de make-up, de haren in de krul en m'n slanke broek aan want je raadt nooit wat we vanavond gaan doen.....

Ik vertrek

B&B 'La Perla de Frigiliana' melde zich aan bij Dos Cortados en we zagen dat dit plaatje nog geopend moest worden.

Reden genoeg om het naadje van de kous te willen weten.
We kregen Remco op de mail en hoorden:

Tja, wat bezielt een mens om 'zekerheden' in het frisse Nederland achter zich te laten en een nieuw en zwaar bestaan op te willen bouwen onder de Spaanse zon?
Opgegroeid zoals zo velen, met luxe en comfort, zekerheden en warmte van familie en vrienden. Mee gaan lopen in de 'rat-race' simpelweg omdat we ons dat eigenlijk zelf hebben aangeleerd. Weer een nieuw meubelstuk, een nóg luxere auto en vakanties boeken naar oorden voor belachelijke prijzen.
Weer terug in Nederland ons zelf weer ondersteboven moeten werken om de opgelopen achterstanden in te lopen. Binnen een paar weken weer de behoefte hebben om weg te gaan om dat andere ritme weer te mogen ervaren.
Als je dan aansluitend ziekte en sterfte meemaakt in directe en indirecte omgeving, van mensen welke jarenlang hebben gebuffeld om eens dat moment te bereiken om te gaan genieten….

Mijn partner André en ik hadden onszelf een paar jaar gegeven om in Spanje een nieuw leven op te gaan bouwen en hadden eigenlijk geen haast.
Op een dag werden we meegenomen door een zeer doortastende makelaar die ons meenam naar een project in Andalusië wat we echt eens moesten gaan zien.
Op de oprit van het huis kregen we de slappe lach al. Dit kon niet waar zijn, en erger nog: dit zou nimmer te betalen zijn.
We bezichtigden het landgoed en pand natuurlijk met 'ijzeren' gezichten want wat moesten ze wel niet denken? Een winnaar van een loterij was ik zeker niet.
Door nieuwsgierigheid gedreven bekeken en bestudeerden we alles. Werkelijk adembenemend bleek het geheel.
Voor de show toch maar eens vragen wat het dan moest kosten, en wonderen bleken te bestaan. Mijn huis in Nederland werd verkocht en Spaanse contracten werden getekend.
Een nieuw bedrijf was geboren. Een bijzonder bed and breakfast voor gasten uit de gehele wereld gaat het worden en we hebben ons uitstekend voorbereid.

Natuurlijk kijken ook wij veelal grinnikend naar het TROS programma 'Ik vertrek'. De, in onze optiek, fouten die door veel mensen gemaakt werden tijdens hun voorbereiding etc, hebben bijgedragen aan het maken van een compleet draaiboek voor onszelf.
En als we dan toch zo commentaarrijk zijn, laten we dan zelf ook maar eens meedoen, vonden we.
De Tros werd gemaild en zowaar... we zijn definitief door.
We zullen gevolgd worden door de camera tijdens de laatste voorbereidingen hier in Nederland en aansluitend zullen ze twee keer komen invliegen naar Spanje. Het is de bedoeling dat medio 2012 de 50 minuten durende 'reallife soap' op de Nederlandse tv zal komen!

Allemaal kijken dus maar..... Smullen van dit bed and breakfast.

Bed and breakfast La Perla de Frigiliana is inmiddels vol in bedrijf.